Durumu Kavramaya Çalışma

Peki, tam olarak ne oldu?

Bu sorunun cevabı, şaşırtıcı derecede basitti: Reenkarnasyon geçirdim.

Ölümüm sıkıcı ölümlerden biriydi. Herhangi hafifletici bir durum eşlik etmedi bu duruma. Ne büyük bir kazaya karıştım ne de özel bir sebepten dolayı öldürüldüm. Her gün yaşanan kazalardan biriydi sebebi. Ve sonra tekrar doğdum.

Herhangi bir Tanrıyla karşılaşmadım. Öldürüldüğüm hakkında bir bilgi de verilmedi. Ama öldüğümden emindim. Bu his hala zihnimde canlı bir biçimde kök salmış durumdaydı. Kamyonun bana çarpıp kemiklerimi ve vücudumu geri döndürülemeyecek derecede paramparça ettiğini hatırlıyorum. Bilincim dipsiz bir kuyuya yavaşça batarken vücudumdan sızan kan ve acıyı hala hissedebiliyorum.

Hatırladığım kadarıyla omurgamdan yukarıya bir ürperti hissi yükseldi Bir hafızanın yanıltacağından daha da belirgin bir histi bu. Gerçekten de ölmüştüm. Derin bir nefes alıp, sinirlerimi yatıştırdım ve titrememi durdurdum. Bu hoş olmayan anıları zihnimden kovup bir kenara atmaya çalıştım. Geçmişi kurcalamamın bana hiçbir faydası olmayacaktı.

Kendime geldiğimde, kendimi, taht odasına benzeyen, pahalı gözüken şamdanlarla, duvarlarla ve sütunlarla dolu bir yerde buldum. Hiç pencere yoktu ve rahatça, gözüktüğü şeyden daha küçüktü. Arkamda tek bir taht duruyordu. Pek süslü ya da cafcaflı bir şey değildi. Aksine, bir ihtişama sahipti. Büyük mavi bir halı odanın bir ucundan öbür ucuna kadar uzuyordu. Gözlerimle onu takip ederken odanın tamamını inceledim. İçerisine pek az aksesuar yerleştirilmişti. Tek pahalı gibi gözüken şey salonun sonundaki kapıydı.

Hepsini bir araya getirdiğimizde oda tekinsiz bir his veriyordu. Biraz küçük gibi olmasını hesaba katmazsak, bir iblis lordunun ya da oyun sonu canavarının bulunabileceği bir oda gibi gözüküyordu,

Aklım yerinden uçtu. Çevremdeki şeyleri sindirmeye çalışırken bomboş bir şekilde dalmış gitmiştim. Kendimi toplamam ve durumumu daha iyi kavrayabilmem gerektiğini fark etmek için bir hayli zamanımı aldı.

Ayağa kalktım. Ve bunu yaparken görüş alanımda bir şey değişti.

“O da neydi lan?”

Ayağa kalkar kalkmaz gökkuşağı renkli bir taş fark ettim. Tahtın tam arkasına yerleştirilmişti ve rengarenk bir ışık yayıyor gibiydi. Taş daireseldi ve bir basketbol topundan biraz daha küçüktü.

Garip bir sebepten ona ulaşıp dokunmaya karar verdim. Neden buna karar verdim hiçbir fikrim yoktu ama yine de bunu yaptım.

“Bu da neeaaaaaaaah!?”

Başımı ikiye bölebilecek derecede bir acı taşa dokunur dokunmaz zihnime hücum etti. Beynim, isteğim dışında kurcalanıyormuş gibi bir şeydi. Nahoş, anormal hisler, ellerimin ve dizlerimin üzerine düşerken vücudumun içinde dolaşıyordu. Gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı.

Tüm hissettiğim acıydı. Canım o kadar acıyordu ki doğru düzgün göremiyordum; dünya sanki ileri geri, sağa sola sallanmaya başlamıştı. O kadar midem bulanıyordu ki, kusmak istiyordum.

Cehennem gibi olan baş ağrısı birkaç saniye o seviyede kaldıktan sonra yavaşça azaldı. Dalga gibi, yoğunluğu birkaç saniyede bir değişen bir yoğunlukla geldi ve gitti.

“A....nladım...”

Kısa ve hızlı nefeslerle ağzımdan bir kelime çıkarabildim. Sanki aniden bilgi enjekte edilmiş, beynime bir sözlük yerleştirilmiş gibi bir hisle doldum.

Ve aslında olan şey tam olarak da buydu.

“Menü.”

Zindanın bana öğrettiği kelimelerden birini söyledim. Yarı saydam, cam gibi bir panel havada, tam önümde cisimleşti. Az önce ani bir biçimde edindiğim bilgiler, bana bu menünün tamamen uyarlanabilir olduğunu gösterdi. Dış görünüşü, onu kullanan kişiye göre değişebiliyordu; öyle bir dönüşüm geçiriyordu ki sanki olabildiğince sezgisel biçimde kullanılabilsin diyeydi. Zamanında doyumsuz bir video oyun tüketicisi olduğumdan dolayı olsa gerek, zindan menüsünü bu oyunlar gibi tasarlaması gerektiğini hissetmişti.

Bir cüce cin olsaydım, ilkellik seviyeleri göz önünde bulundurulduğunda, bu menü, taş tablete yazılı birtakım şeyler olarak gözükecekti.

Hala biraz başım dönüyordu, bu yüzden, menüye bakarken başım dönmesin diye bir elimi alnıma koydum. Dört seçenek var gibiydi: Durum, DP, Katalog, Zindan ve Gacha. [1]

Son dördü hemen dikkatimi çeti. Şansımı bir tur gacha ile denemek cazip gelmişti, hem de çok cazip. Yine de durumumu tamamen kavramadan bunu denemenin iyi bir fikir olmadığını düşündüm.

Önce istatistiklerime bakmanın iyi bir fikir olduğuna karar verdim. Menüye, sanki bir akıllı telefon ya da dokunmatik bir cihazmış gibi dokunarak seçimimi yaptım.

“Bir dakika... Baş iblisim?”

Neyse, yeterince insan olmadım mı zaten...