Drakenstead’e - Kısım 7

“Buna inanamıyorum...! Bizim için bütün o canavarlardan gerçekten de kurtuldunuz!” Lefi’yle ben bütün böceklerden kurtulduktan kısa süre sonra zeplinin kapaklarından birinden bir tür mühendise benzeyen bir adam tırmandı. Sırtına bağladığı ekipman parçaları üzerine ağırlık yapıyor gibiydi. “Bunca zaman bütün iblislerin bizi öldürmek istediğini düşünmüştüm. Teşekkürler dostum. Sana borçluyuz!”

“Oh, hey! Sorun değil!” Selamını aynı gürlükte bir sesle karşıladım. Birbirimize bağırmak istediğimizden değildi bu tabii ki. Eğer uğuldayan rüzgardan birbirimizi duymak istiyorsak bağırmaktan başka şansımız yoktu. “Sanırım burada işimiz bitti gibi! İçeri giren böcek oldu mu!?”

Sormak sadece bir formaliteydi. Düşman saptama yeteneğim zaten bana geminin içine giren olduğunu söylüyordu.

“Evet! Bazılarımız şu anda onları tutmakla meşgul ama daha ne kadar dayanabileceklerinden emin değilim! Oraya gidip onlara yardımcı olabilir misin?!”

“Tamam, birazdan orada olurum!”

Lefi’den yardım istemek istemiştim ama hassas makine parçalarının yanında çalışamayacak kadar sakardı. En iyi ihtimalle eli ayağı kayar, yanlışlıkla önemli bir şeyi kırar ve araca kritik hasar verirdi. Enne’i yanıma almak da muhtemelen aynı şekilde aracın nihai sonuna ulaşmasına sebep olurdu. Dar koridorlar için fazla uzun ve keskin olduğundan onu istediğim gibi savuramayacaktım. Evet, geminin çakılma sebebi olmak istemediğimden onların beklemesi gerekecek.

“Ben içeri giriyorum. İkiniz başka böceklerin yaklaşmaması için burada kalabilir misiniz?"

Enne’i elimden alırken, “Sorun olmaz,” dedi Lefi. “Bir süredir kılıcın Enne’i kullanmaya çalışmamıştım. Gayet güzel bir ağırlığı var.”

“Mmrrrphh…” Enne telepatik olarak somurtmuştu. “Ben ağır değilim.”

Hafifçe gülerek, “Hayır, kesinlikle değilsin. Özür dilerim,” dedi Lefi.

Yalan söyleyemeyeceğim Enne, bence de bayağı ağırsın... Konuşmaları bana önemli bir ders vermişti. Beklentilerimin aksine, Enne kilosundan endişeli gibiydi. O da bir kız sonuçta. Ne söylediğime daha çok dikkat etsem iyi olur.

Kadın kalbinin anlaşılmazlıkları üzerine düşünürken tamircinin kullandığı kapaktan girdim ve zeplinin içinde ilerlemeye başladım.

***

Balon olmayan iç kısımlarda her türden farklı borular diziliydi. Ne işe yaradığını asla anlayamadığım vanalar ve sayaçlar her yerdeydi. İlk izlenimim, bunun hiç de dünya dışı olmadığıydı ama içimdeki tarih ineği kısa süre sonra, insan tasarımlarının birbirlerine yakınsama eğiliminde olduğunu hatırladım. Eski dünyamdaki birçok antik medeniyetler de hiç başka bir medeniyetle temas kurmamış olsalar da birbirlerine benzer yapılar yaratmışlardı. Sanırım bütün bunlar eğilimlerin dünyaların ötesine geçebildiği anlamına geliyor.

Gemide gezinince, bunun bir savaş aracı olduğu ihtimali doğrulanmış oldu. Ticari kullanım olamayacak kadar az eşya bulunuyordu; yolcu taşıyan araçların boruları ortada olmazdı.

“Görünüşe göre onları buldum.”

Düşman saptama yeteneğimi takip etmek beni sonunda gemiye binen on küsur canavarın olduğu yere ulaştırdı. Aşırı gelişmiş uğurböcekleri ederlerinden fazla soruna sebep oluyorlardı. İlerledikçe her şeyi yıkıp geçiyorlardı. Dar koridorlarda kümeler halinde ilerlerken tonlarca farklı araç ve gereci bozmuşlardı.

Her ne kadar mürettebat direnmek için ellerinden geleni yapıyor olsa da hiç ilerleme kaydedemiyorlardı. Hatta böcekler, neredeyse hiç ciddi hasar almadan, yavaş yavaş yıpratarak savaşı kazanıyorlar ve diğerlerinin sayılarını azaltıyorlardı. Bu, bu duruma nasıl oldu da girdiler sorusunu beraberinde getiriyor. Böceklerin kovanlarını falan mı bombaladılar? ...Yoksa gerçekten onları kontrol eden bir kötü büyücü falan mı var? Kendime not: Her şey öldükten sonra kaptana sor.

“Üçüncü birimin işi bitti! Daha fazla dayanamayız, çok kayıp verdik!”

“Hassiktir! Hala hareket edebilen yaralılar hareket edemeyenleri alıp geri çekilsin! Diğer herkes, benimle kalıyorsunuz! Onların daha fazla ilerlemesine izin veremeyiz, canımıza mal olsa bile!”

Aralarından geçtim ve bir çift muştayı ellerime geçirdikten sonra böceklerin suratlarını yumruklamaya başladım. Yumruk tabanlı silahları bir süre önce yapmıştım ve onları analiz ettiğimde şu sonuçları aldım:

***

Ezici’nin Pençeleri

Kalite: S-

Tanım: Yuki adındaki İblis Lordu tarafından yapılmış bir çift pirinç muşta. Bu ölümcül yumruk silahı saf, katkısız güç uygulayarak kullanıcısına zaferi getirir.

***

Yumruk silahlarım güvenilir adamantit kullanılarak yapılmıştı. Bunun tek sebebi, son parmak kısmından uzanan uzun, ince bıçağın gerçek bir dövüşte kullanılacak kadar dayanıklı olmasıydı. Eğer daha kırılgan bir malzemeden yapılmış olsaydı, onunla herhangi bir şeyi kesmeye kalktığım anda kırılmış olurdu. Ve en iyi kısmı ne biliyor musunuz? Enne, onunla aşık atamayacak kadar küçük oldukları için bıçak ve benzeri şeyleri kullandığımda somurtmuyordu. Ve tek önemli kısım da buydu.

Nell’in aksine ben, dövüş sanatlarında o kadar iyi değildim, o yüzden kesme saldırılarıyla geleneksel yumrukları birleştiremiyordum. Tam tersine, bıçak daha çok bir süs parçası gibiydi. O yüzden merak ediyor olabilirsiniz: Yuki, napıyorsun lan? Kullanmayacaksın madem, neden lanet şeye bir bıçak koymakla uğraşıyorsun? Pekala evlat, bunun cevabı bıçağın onu daha havalı yapması. Tabiisi.

“Boktan zırhınızla beni durduramazsınız!”

Yumruk tabanlı silahı eline geçirdikten sonra ilk yapılacak şey doğal olarak bir düşmana vurmak olduğu için doğrudan kabuğunu gökyüzü gemicilerinin kılıçlarından korunmak için kabuklarını kullanan böceklerden birine doğru koştum ve tam yüzüne bir tane geçirdim. Poezahr’ın yakınındaki zindanı temizlerken kullandığım gürz Yıkımın Yankısı gibi, Ezici’nin Pençeleri de isabet anında bir patlama yaratabilen büyülü bir halkaya sahipti--ki onu da çalıştırmıştım. Sonuç mu? Böcek sakatatı. Her yerdi. Öğk... İğrenç.

Kalıntıların her yerime bulaşmasını hiç sevmemiştim ama yine de devam ettim ve arka arkaya böcek patlatmaya devam ettim. Aşırı güçlü silahım ve insanlık dışı güç statımın birleşimi, onları ortadan kaldırmayı tamamen sıradan bir işe çevirmişti. Hehe. Bana Yumrukların Kralı demeye başlasanız iyi olur. Ellerimin yok edemeyeceği hiçbir şey yok.

Böceklerden biri yakınlardaki bir odadan birden çıktı ve beni yere indirmek için pusuya düşürdü, ama boşa çabaydı. Onu çoktan görmüş ve elimin tersini savurarak yüzünü delip geçtim.

Bir saniye... bıçak çıkmıyor! Aptal böcek elime sıkıştı! Böceği tutup çektim ama boşaydı. Lanet olsun! Neden bu şeyi bu çentikli ve dişli dişli yaptım ki!? Öööööf.... Pişmanlık.

“Mola! Biraz zamana ihtiyacım var!”

Ne yazık ki benimle ringde olan böceklerin kurallara hiç saygısı yoktu. Teknik arızalarımla uğraşmak için gerçekten zamana ihtiyacım olmasına rağmen bana saldırmaya devam etmişlerdi.

“Hey! Hoop! Kesin şunu! Dostunuzun yüzünü elimden sökmeye çalışıyor olduğum için kendinizi bi şey sanmayın!”

Bir yandan silahıma takılmış olandan kurtulmaya çalışırken, diğer yandan fazla yaklaşan böceklere bağırdım--ve onları yumrukladım--ama sonunda bu fikri kenara bıraktım ve durumu olduğu şekliyle kabul ettim. Siktir et. Bu onları yumruklamamı engellemez.

Bu fikri uygulamaya koymak gemiye hasar vermişti. Koluma yapışmış olan canavar, kolumu dostlarına savurup onların içlerinden geçirdikçe bir sürü farklı boru ve vanaya çarpmıştı. Pardoon... ama en azından çok önemli görünen şeylere hasar vermekten kaçındım, o yüzden bu olabilecek en kötü senaryo değildi. Değil mi?

Mürettebattan birisi, “Şu da kim ulan!? O herif hangi birimden!?” diye bağırdı.

Nispeten daha önemli biri gibi gözük bir diğeri, “Galiba hiçbirinden!” diye cevapladı. “Kaptan, yardıma geldiği için gemideki iblise saldırmamamızı söyleyen bir emir gönderdi.”

“Ne!? Bir iblis mi!? Emin misin?”

“Öyle olduğunu düşünüyorum. Hatta tekrar kontrol ettim ve tam olarak duyduğum şeyi kastettiğini söyledi...”

Geminin dar koridorlarında hareket etmemi kolaylaştırmak için kanatlarımı içime çekmiştim o yüzden mürettebatın insan olmadığımı bir bakışta anlamaları imkansız olmasa da zordu.

Gelişim onları öylesine şaşırtmıştı ki, donup kalmışlardı. Hatta bazısı silahlarını dahi indirmişti. Pekala, benim için fark etmez. Böylece dost ateşine maruz kalmamış olurum, ki bu onları öylece bağışlayabileceğim bir şey değildi. Kazara olsa bile.

***

“Pekala, görebildiğim her şey bu kadar.” Odaklanmak için bir anlığına gözlerimi kapadım. “Ve düşman saptama yeteneğim de hiçbir şey tespit etmiyor. Sanırım işim bitti.”

Rahat bir nefes aldım. Tüm süreç beklediğimden daha uzun sürmüştü. Tüm başıboşları temizlemek, her ne kadar bunaltsa da, dev geminin her köşesini, bucağını ve deliğini kontrol etmeyi gerektiriyordu.

“Ben.. Şeyyy... Teşekkürler. Sana borçluyuz.”

İşimi bitirmemin hemen ardından geminin kaptanı böcek istilasına uğramış son odaya girmişti. Şapkasını çıkardı, göğsüne bastırdı ve garip ama görev bilinciyle eğildi ama onu ellerimi sağa sola sallayarak durdurdum.

“Önemli değil. Gelmiş olmamın tek sebebi, kızımın size yardım etmemi istemesi.”

“Kızın mı?”

“Evet, kafanı yormana gerek yok.”

Güçlerimizi birleştirerek bir şekilde geminin gökyüzünden düşmesini engellemeye yetecek şeyleri yapabilmiştik. Artık hiçbir şey yanmıyordu ve her şey stabildi. Gerçi olay henüz sonlanmış değildi. Mürettebat hala oraya buraya koşuyor ve hasar tespiti üzerine çalışıyordu.

“Peki nasıl oldu da böyle bir duruma düştünüz?” Kollarımı birleştirdim. “Çünkü o canavarların sayısı bayağı fazlaydı.”

Tüm durumla ilgili en garip kısım Lefi’nin varlığında bile saldırmaya devam etmeleriydi. Onun ezici varlığının korkusuna rağmen gemiyi düşürmeyi önceliğe almış gibilerdi. Ve bu tarz şeyler sebepsiz olmaz...

Alnını buruşturarak, “Her zamanki şeyler dışında özel bir şey yapmıyorduk, sadece her zamanki rotamızda uçuyorduk,” dedi kaptan. “Muhtemelen başka bir ülke tarafından düzenlenmiş bir saldırıydı.”

İlginç...

“Canavarlara emir verebilen ülkeler mi var?”

“Sadece bir tanesi. Bildiğimiz kadarıyla, bunu yapabilenler buranın güneyinde bir yerde bulunan Rogarde İmparatorluğu. Düşmanlarına canavar dalgası göndermek en sevdiği taktiklerden biri.” Kaptan iç çekti. “Gerçekten onlar olup olmadığı hiç kanıtımız yok, ya da nasıl yaptıklarına dair hiç gerçek bir ipucumuz da, ama muhtemelen bir tür yetenek, büyü ya da teknoloji ile olabilir...”

Rastgele suçluyor gibi görünmüyor, yani muhtemelen onu böyle düşünmeye iten bir bilgisi var. Hmm...

“Bu gemiyi hedef almış olmalarının hiçbir özel sebebi var mı?” Diye sordum. “Ah ve baskı yok. Eğer gizli bilgiyse bana hiçbir şey söylemene gerek yok.”

“Sana söyleyebileceği bir iki tahminim var.” dedi. “Muhtemelen geminin kendisinin peşindelerdi. Bu şey yepyeni, son teknoloji cihazlarla dolu. Eğer bunu indirebilirlerse, benzer bir şeyi sıfırdan yapmaya gerek duymamak için kaza alanını inceleyip ve hatta belki yeterince parça kurtarıp nasıl çalıştığını öğrenebilirler.”

Anladım, hmm.. Yani kargodan ziyade geminin kendisi. Dostum, bu dünya çok sert. Sanki önüne gelen herkes savaşıyor. Gerçi bir düşündüm de, sanırım benim eski dünyam da geçmişte böyleydi.

“Peki seni buraya getiren şey nedir?” diye sordu kaptan.

“Ah bilirsin işte, eve dönüş falan. Özel bir şey değil,” dedim. “Aslında ne başkalarına sıkıntı vermekle ne de başkasının sıkıntısını çekmekle uğraşmamak için mümkün olduğunca uzak durmayı planlıyorduk ama geminizin yandığını fark edince yardım etmek iyi olur diye düşündük. Sizi ölüme terk etmek muhtemelen vicdanıma yük olurdu.”

Her ne kadar iyi bir hayır sever olsam da, eğer Enne olmasaydı onların açmazlarını muhtemelen gözardı ederdim. Rastgele birilerinin işine karışmak iyi bir seçim olmaz sonuçta.

“Bu.. ne büyük şans. Eğer siz olmasaydınız bu gemi ve içindeki herkes büyük yanan bir halkanın ortasında olacaktı.” Kaptan yüzünü buruşturdu. “Ülkemiz iblisler hakkında iyi düşünen ülkelerden biri değil, ama bugün bizim için yaptığımızı unutmayacağım derken bana güven.”

“Merak etme dostum. Bunu bir çeşit talih kuşu gibi düşün.” Gülerek devam ettim. “Ama bir sonraki sefer canavarlar size çok yaklaşmadan onlardan kurtulmanın bir yolunu bulmanız gerek.”

“Katılıyorum. Bir askeri teknolojinin hiç savunması olmadan etrafta uçması aklıma gelen en kötü fikir. Ya ejder şövalyelerini çağırmak ya da geminin kendisine bir şeyler kurmak zorundayız...” Olasılıklar üzerine düşünürken sakalını sıvazlıyordu.

“Hahaha, pekala, iyi fikir. Her neyse, gemide dolaşmaktan falan gerçekten çok eğlendim ama artık yavaştan gitme ve sizi de işinizle baş başa bırakma zamanım geldi.”

“Hemen gidiyor musun? Gitmeden sana biraz daha misafirperverlik göstermeyi umuyordum.”

“Düşüncenizi takdir ediyorum ve çok aceleci olmadığımız da doğru ama yine de gitmemiz gereken yerler var,” dedim. “Bu misafirperverlik fikrinizi genel halka bir şeyler yapmaya başladığınız zaman kullanmama ne dersin? Ve tercihen bindiğim şey yanmayan bir şey olsun.”

“Tabii,” diyerek güldü. “Öyleyse, bunu almanızı isterim.”

Güzel bir şekilde süslenmiş, ortasında saf gümüşe benzeyen bir şey bulunan bir madalya verdi. Bayağı değerli görünüyor.

“Bu nedir?”

“Sonraki ziyaretinde bunu bir kimlik olarak kullanabilirsin.”

“Ama bu şey askeri hizmet için falan aldığın bir şey değil mi? Bunu adamın birine öylece vermen senin için sorun olmaz mı?”

“Değerli bir eşya olduğu doğru, ama bugün yaptığın şey ülke adına verilmesi gereken bir hediyeye bedel. Daha iyi bir şey veremediğim için pişmanım.”

“Benim için gayet yeterli. Siyasilerden falan uzak durmayı tercih ederim. Eğer tatil için buraya gelirsem bunu kesinlikle kullanacağım,” dedim.

“Kullan lütfen. Birbirimizi bir sonraki görüşümüzde içelim.”

“Evet. Görüşürüz dostum.”

“Hoşçakal. Ve tekrar teşekkürler.”

İyice eğilerek minnettarlığını gösteren kaptana son bir kez baktıktan sonra madalyayı envanterime koydum ve gemiden atladım.

***

Döndüğümde telepatiyle, “Bir prenses var mıydı?” diye sordu Enne.

“Ne yazık ki hayır. Gemi tamamen büyük kaslı adamlarla doluydu.”

“Çok yazık. Peki ya kötü büyücü?”

“Hmmmm... belki. Kaptan canavarların bir tür kötü büyücünün kontrolü altında olduğu ihtimalinden bahsetti.”

“O zaman onlardan kurtulacağım. Adaletin İblis Lordu’nun kızı olarak.”

“İyi bir plana benziyor. Bir gün bütün kötüler yenilmek zorunda,” dedim.

Lefi bana doğru süzüldü ve fısıldayarak konuşmaya başladı.

“Belki de çocuklara ortalama bir iblis lordunun kötü birisi olduğunu söyleme vakti gelmiştir.”

Ben de fısıldayarak, “Güven bana, denedim,” dedim. “Ama ben kötü olmadığım için iblis lordlarının da kötü olmasının imkanı olmadığını söyleyip durdular. Bana bu kadar güvenmelerinden mutluyum ama ben de endişelenmeye başlıyorum...”

“Bu doğru. Baş kötü değilsin. Senin kötülüğün daha çok önemsiz alçaklarınkine benziyor.”

Sesini yükseltmeye başlayınca ben de yükseltmiştim.

“Peki bu seni ne yapıyor o zaman? ‘Önemsiz bir alçakla’ evlenmeyi seçen kişinin sen olduğunu belirtmem gerek.”

“...Sanırım bu sözümü geri almam gerek. Sen önemsiz bir alçak değilsin, daha çok diyar diyar tanınan bir alçaksın.”

“Heh. Haklısın! Ben, bu zamana kadar doğmuş en büyük serseri, kaderinde bu dünyayı yok etmek olan Kötülüğün İblis Lordu Yuki’yim!”

“Ben, Leficious, zamanın bilebileceği en şeytani şirret kadın olarak eşin olduğumdan, benim de bu çağın sonunu getirmem gerekiyor. Herkes ayaklarımızın dibine kapanacak!”

“Hm? Ama bir hata var. Siz ikiniz kötü değilsiniz.”

Enne’in şaşkın itirazı ikimizi de kahkahaya boğdu.