Yan Hikaye: Gamdia Roston

Tuhaf bir ürperti, Gamdia Roston’u sarmış ve onu uykusundan uyandırmıştı.

“...?”

Yattığı yerden doğruldu ve gözlerini odaklamaya çalışırken içine bir keyifsizlik oturdu. Çadırındaki atmosfer garipti. Vücudundaki her bir tüy diken diken olmuş, gözleri ise gergin bir şekilde etrafını tarıyordu.

Bir şeyler yanlıştı; sanki yalnız değil gibiydi.

“Kim var orada...!?”

İç güdülerine güvenerek yatağın başındaki kılıcına uzanıp davetsiz misafirin kim olduğunu sormuştu.

“Ah. Galiba beni görebiliyorsun.”

Birden ortaya çıkmıştı. Dışı bir insandan farklı gözükmeyen bir yaratık gözlerinin önünde cisimleşiyordu. Vücudu parça parça oluşurken, karanlık, vücudundan yavaş yavaş sızıyordu

Kapkara saçları, tuhaf kızıl bir gözü ve sırtından uzanan kanatlar ejderha kanatlarına benziyordu. Gandia şaşırmıştı, ama zihni donup kalmamıştı. Zihni ona, karşısındaki adamın muhtemelen bir şeytan olduğunu ve Alfyro’ya düzenlenen saldırıya liderlik eden adamın eşkaline tam olarak uyduğunu söylemişti.

“N’ olu--”

“Canını şuracıkta almamı istemiyorsan sessiz ol.”

İblis ağzını açar açmaz çadırdaki hava birden ağırlaşmıştı. Gamdia’nın vücuduna inanılmaz bir ağırlık çökmüştü. Bu ağırlık öyle fazlaydı ki, bilincini kaybetmemek için tüm iradesini bu işe yoğunlaştırmak zorunda kalmıştı. İblisin vücudundan yayılan yoğun büyü enerjisi ruhunu yavaş yavaş kemiriyordu ama buna direnmeye devam etti. Odağını kaybettiği an beyninin duracağını biliyordu.

Tecrübeli askerin vücudundan soğuk terler boşanmaya başlamıştı; alnında biriken büyük ter damlacıkları kaşlarından yanaklarına bir bir dökülüyordu.

Bunu doğrulayan Gamdia susmuştu ve sonunda iblis konuşmaya başlamıştı.

***

Uyarısını belirttikten sonra iblis arkasını dönüp geceye karışmıştı. Vücudu, sanki bir gölge pelerini giyiyormuş gibi kaybolmuştu.

Adam ayrıldıktan sonra Gamdia nefes nefese kalmıştı. Vücudu, derin ve hızlı nefes alma isteğiyle dolmuştu. Sanki iblisle geçirdiği tüm süre boyunca nefesini tutmuş gibiydi. Ya da iblisin varlığında, vücudu nasıl nefes alacağını unutmuştu.

Adamın ona hissettirdiği dehşet duygusu o kadar fazlaydı.

Asker, iblisin onun halledemeyeceği kadar güçlü olduğunu anlamıştı. Hatta her bir asker ona saldırsa bile, tek başına bütün orduyu kolaylıkla yok edebileceğine emindi.

Sefere devam etmeye değmezdi. Resmi olarak ordu, Uğursuz Orman’a Alfyro’ya saldıran canavarları ve ona liderlik eden iblisi öldürme emri almıştı. Ama bu sadece görünen sebepti. Asıl amaçları bölgeyi ve bölgedeki doğal kaynakları araştırmaktı. Yukardakiler, planlarını bir adım ileri taşıyarak ormanı ele geçirip oraya yerleşmek için detaylı bir ön rapor istemişti. Hepsi, ülkenin sınırlarını genişletmek içindi. Fethin saklamanın sebebi, fikre karşı olanları susturmaktı.

Şahsen Gamdia, görevi aldığından beri bunun kötü bir şaka olduğunu düşünmüştü.

Uğursuz Orman, hafife alınacak bir yer değildi. İçinde yaşayan canavarlar çok güçlüydü. Keşif ordusunun tabii ki önlemleri vardı. Etrafındaki canavarları uzak tutacak güçlü bir büyülü araçla birlikte yola koyulmuşlardı. Diğer askerler ülkelerinin teknolojisine ve bilim insanlarına güvenmekten mutlu olsa da Gamdia değildi. Cihaz bir sebepten çalışmazsa ya da tutuklu yaparsa ordunun anında yok olacağını biliyordu.

Ordunun yok olması en son düşündüğü şeydi gerçi. Uğursuz Orman, Yüce Ejderha’nın bölgesi olarak bilinirdi. Eğer onu kızdırırlarsa tüm ülkenin kelimenin tam anlamıyla yok olacağından hiç şüphesi yoktu.

Bu kadar riske rağmen ülkenin ileri gelenleri, planı yürürlüğe koymuş ve onu ve emrindeki adamları bu pervasızlığa boyun eğmek zorunda bırakmıştı.

Reddetme gibi bir seçeneği olmadığını bilen Gamdia, liderlik görevi için başvurmuştu. Yapacağı en iyi şeyin ordunun komutasını alıp ülkenin güçlerine minimum zarar gelmesini sağlamaktı.

Ama yukarıdakiler yine yapmak istediği şeyi yapmasına izin vermemişti. Onun yerine, aklından çok parası olan, yetersiz ve aptal bir soyluyu seçmişlerdi.

Alfyro’nun başkanı, kendi şehrine saldırılmış olmasına rağmen bu sefere sert bir şekilde karşı çıkmıştı. Yardımcı olmayı hararetli bir şekilde reddetmişti. Ve karşılaştığı iblisi kendi gözleriyle de görünce, Gamdia nedenini anlamıştı.

“Şu aptal soyluyla gidip bir konuşayım da orduyu geri çevirmesi için ikna etmeye çalışayım.”

Kendini sakinleştirmek ve nefesini normale döndürmek için kendi kendine konuşmuştu.

Geri çekilmeyi önerince isminin kötüye çıkacağını biliyordu. Bir korkak olarak fişlenecek ve mevkiinden alınacağını biliyordu---ama umurunda değildi. Başından beri sefere karşıydı ve vatandaşlarının böyle anlamsız, politik saçmalıklar için ölmemesini istiyordu.

Ayrıca soyluların bunu para için yaptığını biliyordu. Aptal herif ona ne söylerse söylesin orduyu geri çevirmeyecekti. Ve sonra Gamdia, en azından kendi emrindekileri almaya ve korunaklı bir yere geri çekilmeyi başarabilmişti.

Kafasında bu düşüncelerle, asker giyinip kendini “üstü”yle yapacağı görüşmeye hazırlıyordu.