Ara Bölüm: Uzak Kara Yaşamının Birinci Günü!

Sabah. Bugün yine Rossa-san’ın kuvvetli yoğurmasından uyandım.
Miyavlarken benden yemek hazırlamamı istiyordu.

Yanımda uyuması gereken Aina-chan artık orada değildi.
Kalkarken uyuyan yüzünü göremediğim için hayal kırıklığına uğradım.
Soğuğa karşı savunmasız olan Rossa, uyuduğum yere sarıldı. Onu izlerken yavaş yavaş kıyafetlerimi değiştirdim.
Ateşi bir ocak demiri doldurdum ve sonra yatak odasından çıktım. Rossa da beni takip etti.
Banyoya gittim, biraz su çektim ve yüzümü yıkadım. Dişlerimi de fırçaladım.
Su çok soğuktu ve vücuduma bir sarsıntı yolladı. Yani bu uzak diyardan gelen doğal suydu……

Rossa-san'ın miyavlama saldırısına özür diledim ve biraz daha beklemesini istedim.

Çoktan oturma odasındaki şöminede ışık yanıyordu.
Aina-chan’ın raftaki el yapımı korunmuş yiyeceklerinden bazılarını bir tabağa koydum. Hala koyuyordum, ama kolumun altından yüzünü dışarı çıkardı ve hemen yemeye başladı.
Onu rahatsız etmemek için yemeği yere bıraktım ve gittim.

Mutfaktan güzel bir kahvaltı kokusu yayılıyordu.
Yardım edip edemeyeceğimi merak ederek içeri baktım, ama içeri girmeme izin verilmedi.

Masanın üzerine bir sepet ekmek kondu, ardından çorba, ızgara pastırma ve reçel konuldu.

Keyifli bir sabah manzarasıydı.

“Ah, bugün, Ritz-oniicha- demek istediğim…… efendi gelecek.”
“H-Hehh~”

Yani Aina-chan, Ritz-kun'a ‘oniichan’ diyordu.
İki kar perisinin birlikte oynadığını hayal ederken, içimi sıcak ve yumuşak bir his doldurdu.

Daha da önemlisi, Ritz-kun bana pek çok şey anlatacak gibi görünüyordu.
Benim de sormak istediğim şeyler vardı, bu yüzden minnettar hissettim.
Sanırım bunu dün köylü olarak kayıt olurken ayarladık.

Öğleden sonra meşgul olduğu için sabahın ikinci zilinde geleceğini söyledi.
Bu arada Aina-chan ailesiyle çorba paylaşacağını söyledi, ben de takip ettim.
Biraz yakacak odun kestiğimde kayınvalide mutlu oldu.

Öyle olsa bile, köyün atmosferi biraz değişmiş gibi geliyordu.
Önceleri oldukça çekingenlerdi ama şimdi köylüler daha çok etkileşim halindeydiler.
Böyle giderse başkalarını tanımamız iyi olur diye düşünüyordum.

Sonra kısa bir süre sonra Ritz-kun'un gelme zamanı gelmişti.

İki tavukla birlikte basit bir hediye getirdi.

“Affedersiniz. Yeni evlilerin evine taşındıktan hemen sonra geldiğim için.”

Ne demek, anlamında başımı salladım.
Bir yabancı geldiği için Rossa dikkatli bir şekilde Ritz-kun'a baktı.

“Ah, yani söylentilerdeki Rossa bu mu? Hah, çok tatlı.”

Rossa'yı övdüğü için Aina-chan mutlu görünüyordu.
Gerçekten de kar perisi kardeşiydi, insanları sadece görünüşlerinden iyileştiriyordu.

Ritz-kun adını söyleyip onu çağırdığında Rossa, temkinli halde yavaşça yaklaştı.
Ona ulaştığında ona sarıldı.
Şaşırtıcı bir şekilde Rossa, Ritz-kun'un kollarında iyi davranıyordu.

Gerçekten de o vahşi kızıl kartalı evcilleştiren Ritz-kun'du.
Aina-chan'dan başka kimseye dostça davranmayan kedi Rossa-san bir anda düştü.

Her neyse, gelmemizin ana nedenine geçtik.
Ritz-kun bana ücra bir bölgede yaşamaktan bahsetti.

“Birincisi, şüphesiz en zor şey kıştır.”

Bu ülkede, güneşin doğmadığı ‘kutup geceleri (kaamos)’ denen bir dönem vardı.
Bu dönemde, tehlikeli olduğu ve dışarısı karanlık olduğu için avlanma yapılamazdı, bu yüzden zamanımızın çoğunu evimizde geçireceğiz gibi görünüyordu.

İlkbaharda ren geyikleri sağılır, yabani otlar toplanır ve ağaç özünden şurup toplanırdı.
Bu dönemden itibaren avlanmak yasaktı.
Yaz aylarında insanlar çilek veya mantar toplar, balık tutardı.
Sonbaharda avlanma yasağı kalkar ve insanlar kutup geceleri için konserve yiyecekler yapmaya başlardı.

Ritz-kun bunları rahat bir tavırla söylüyordu, ama bunların hepsini yapmak büyük bir başarıydı.

“Emmerich, hiçbir şey için endişelenmene gerek yok. Sana her şeyi öğreteceğim.”

O kadar da zor olmadığını söyledi.

Ritz-kun, bir şekilde çok güvenilir bir adamsın…!!

Derinden eğildim ve ondan benimle ilgilenmesini istedim.

“Ah, öyleyse, ana konuya geçiyorum.”
“?”

Aina-chan ve ben başımızı eğdik.
Ana konu ne olabilirdi……?

“İnsanların içeceklerin tadını çıkarabileceği bir tür bar işletiyorum.”

Ritz-kun, meşgul olmasına rağmen, daha da fazla çalışıyordu.
Dükkanı neden kurduğunu duyunca daha da şaşırdım.
İster inanın ister inanmayın, köylülerin kutup gecelerini mutlu bir şekilde geçirebilmeleri için sosyalleşebilecekleri bir yer yapmaya çalışıyordu.
Sadece Ritz-kun bunu düşünebilir çünkü kutup gecelerini yalnız geçirirken zor zamanlar geçirmişti.

“Ah, başlangıç ​​güzeldi. Ama beklenmedik bir şekilde çok iyi gitti……”

Yani, Aina-chan ve benden yardım etmemizi istiyordu.

“Yani bir istek ile kastettiğin şey buydu.”
“Doğru. Ah, ama istemiyorsan reddetmekte özgürsün.”

Bana daha sonra cevap verebileceğimi söyledi.
Sonra, görünüşe göre Ritz-kun’un evinde bir karşılama partisi olacaktı.
Daveti memnuniyetle kabul ettim.

“Şimdi huş ağacından nektar toplayacağım, ama Emmerich ne yapacak?”
“Ben de gideceğim!”

Aina-chan evde birçok şey yapabileceğini söyledi.
Hiçbir şey yapamadığımdan tadına bakabildiğim için minnettardım.
Memnuniyetle eşlik etmeye karar verdim.

Aina-chan ve Rossa'ya düzgün bir şekilde ‘Ben gidiyorum’ dedikten sonra, ayrıldım.

◇◇◇

Bıçaklar, silahlar ve köpeklerle ormana doğru yola çıktık.
Köpekler olduğunda vahşi hayvanlar daha temkinli hale gelirler ki, onlarla kolayca karşılaşılmazdı.
Düşünüce Aina-chan’ın evinde epeyce köpek vardı. Yaşam için gerekli olduklarını anladım.
Görünüşe göre, avlanmak için köpekler ve kızak çekmek için köpekler vardı.

“Köpeklere gelince~ Köyün etrafında ararsan biraz bulabilirsin.”

Ayrıca tüccarlardan da alabileceğimi söyledi.

“Herhangi bir sorun olursa bana her zaman sorabilirsin.”
“Ah teşekkürler."

Buraya geldiğimden beri sadece ‘Ritz-kun harika’ dediğimi hissettim.
Gerçekten de Sieglinde'yi ona kaptıran nezaket ve yüce gönüllülüğe sahipti.

Dükkana yardım etme konusuna gelince, Aina-chan ile bu konu hakkında düzgün bir şekilde konuşmak zorunda kalacağım, ama ona mümkün olduğunca yardım etmek istiyordum.

Sohbet ederken huş ağaçlarıyla dolu yemyeşil bir yere vardık.
Huş nektarı almak o kadar da zor olmadığından, bunu ben de yapabilecektim.

Eve döndükten sonra öğle yemeği yedim ve ardından Aina-chan ile Ritz-kun’un dükkanına yardım etme konusunda görüşmeye karar verdim.

“Ne düşünüyorsun?”

İlk önce Aina-chan’ın fikrini duymaya çalıştığımda, bana bunun uygun olduğunu söyledi.
Benim kararım çoktan belirlenmişti.

“Ritzhard-kun'a yardım etmek istiyorum.”
“Ben de.”

İkimiz de iyiliklerinin karşılığını Ritz-kun ve Sieglinde'ye ödemek istedik.
Konuşma canlandırıcı bir hızla sona ermişti.

Sonrasında onlara hediye vermek için kurabiye yaptık.
Şehirden aldığımız kedi şeklinde yapılmış kalıplar kullandık.

Yaptığımız hediyeden çok memnundular.

Burada ilk kez Ritz-kun'un annesiyle tanıştım.

“Aina-chan~ ve Ritchan ve Linde-chan’ın arkadaşı~ Geleceğinizi duydum, bu yüzden dört gözle bekliyordum.”

Mm. Atmosfer, konuşma, hepsi Ritz-kun gibiydi.
Hayır, Ritz-kun annesinden almıştı.
Görünüşe göre babası araştırma sunmak için ülkemize dönmüştü. Üzüldüm.

Ve oğulları Arno-kun, onu görmediğimiz kısa sürede çok büyümüştü.
Şimdi Sieglinde'ye çok benziyormuş gibi geliyordu……
Mert bir insana dönüşecek gibi görünüyordu.

Ritz-kun’un annesi yemekleri hazırlamak için mutfağa gitti.
Sieglinde de yardım etmek istedi, ama görünüşe göre başka bir kadın vardı, bu yüzden sorun olmadığını söyledi.

Yemekler servis edilmeden önce, Arno-kun’un zarafetinden çok keyif aldık.

Aina-chan, Arno-kun'u kollarında tutarken neşeli görünüyordu.
Arada sırada bebek bakıcılığı yapmıştı, bu yüzden bebekleri tutmaya alışkın olduğunu söyledi.

Aina-chan'ın göğsünde bir çocuğu tutan figürü harikaydı. O görüntü bir kilise resmiymiş gibi geliyordu.

Arno-kun'u kucağında tutan Aina-chan, mutlu bir ifadeyle bir şeyler söyledi.

“Acaba Ruh bize ne zaman çocuk getirecek?”

——………… He? Ruh, getirmek, çocuk?

Aina-chan, bununla ne demek istiyorsun?
Yanlış duyduğumu düşündüm, bu yüzden her ihtimale karşı sordum.

Kendimi sakinleştirmek için biraz meyve suyu içtim.

“Bilmiyor musun? Çocuklar Ruh tarafından getiriliyor, anladın mı?”

O an atmosfer dondu.

Meyvelerin suyunu bir patlamayla fışkırttım.