Ainz Ooal Gown'un Büyü Krallığı - 5

“Hmm… ‘Bence çocukları eğitmek için bir servisimiz olmalı. Böylece yetenekli kişileri keşfedip onları yetiştirebiliriz. Böyle yaparsak Nazarick’i güçlendirebiliriz. İşe yaramasa bile bunu kendimiz için teknolojiler üretmek için kullanabiliriz, bu da temelde Nazarick’i güçlendirir.’ Böyle bir şeyler diyor işte.”

Ainz, gözleri dümdüz önüne bakan Albedo’ya baktı.

“Açıkça görülüyor ki oldukça faydaları var. Çok iyi bir öneri. Kim tavsiye ettiyse faziletli birisi olduğu belli.”

Bu övgü yağmurundan sonra Ainz klasik müsamahasız suratına geri döndü. “Sence bunu kim tavsiye etmiştir?”

“Yuri Alpha olduğunu düşünüyorum.”

Albedo anında cevap vermişti. Ainz de aynını hissediyordu.

“Katılıyorum. Yuri’nin önerisi olmalı. Pekala Albedo, bu öneri hakkında fikirlerin neler?”

“Tamamıyla aptalca bir öneri. Domuzlar bir domuz gibi yaşamalı ve verebilecekleri her şeylerini sahiplerine verdikten sonra ölüp gitmeliler. Başka türlü yaşamalarına gerek yok. Başka türlü yaşamalarına gerek olmadığından tartışmanın çok da anlamı yok.”

“Şey, olaya biraz kabaca yaklaştın ama bir noktaya kadar hak veriyorum. İnsanların, toplumun çarkını döndürebilmesi için basit de olsa eğitime ihtiyaçları var. İnsanlar böyle yaşamalı, yaşlanmalı ve ölmeli. Teknolojiyi yaymak sadece bizim gücümüzü tehdit eder. Hmm?”

“Ainz-sama, iyi misiniz?”

“Bu sözleri daha önceden duymuşum gibi sanki. Birileri bunu başkalarına söylemişti ama kim? Narberal ve şey… Ah! Lupusregina. İyileştirme iksirleri hakkında soru sorduğundaydı… Sanırım zaten bildiğinden sana anlatamama gerek yok, Albedo. Ah, ne pot kırdım ama. Lütfen alınma.”

“Hayır, tabii ki alınmam. Sizin engin sezgilerinizi anlamam lazım Ainz-sama. Lütfen benimle de paylaşın.”

“Öyle mi…? Şey, biraz utanç verici olsa da düşüncelerini paylaşmayan tek kişi olmam hoş olmaz. Duyduklarında keyfini kaçıran bir şey olursa lütfen beni düzeltmekten çekinme.”

Çok iyi tanıdığı birinin karşısında ukala bir şekilde davranmaktan daha utanç verici bir şey yoktu. Kalbinde, bir aptal gibi muamele göreceğinin korkusuyla birlikte Ainz düşüncelerini belirtmeye karar verdi.

İlim, eğitim ve bilgi insanlığın -ve tabii ki insan olmayanların- en basit silahıydı. Bir ülkenin ilmi arttıkça gücü de artardı, ancak bir yandan da her şeye sahip olamayacağının bilmenin dargınlığı olurdu.

Bu sebepten dolayı bir hükümdar, halkı ilim ile silahlandırıp silahlandırmayacağına iyi karar vermeliydi. Çünkü bir gün o silah, hükümdara karşı kullanılabilirdi.

YGGDRASIL oyununda Ainz bilgiye sahip olmanın ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Bu yüzden de iki Bareare bitki uzmanını Carne Köyü’ne getirmişti. Hem onlara göz kulak olabilir hem de onlara iksir yaptırabilirdi. Böylece onların araştırmalarının meyvelerini ve kazandırdıkları ilmi tekeli altına alabilirdi.

Ainz’in bakış açısına göre yönetilen kişiler görevlerini yerine getirip cahillik içinde yaşamalı ve ölmeliydi. Ancak aynı zamanda ülkenin gücü arttıkça yeni teknolojiler de geliştirmeleri gerekiyordu. İşin sonunda asıl soru ilim mızraklarının kime doğrultulduğu oluyordu.

“Kısacası, teknolojimizi sadece Nazarick’in Yüce Yeraltı Mezarı’na tamamıyla sadık olan kişilerle paylaşmalıyız. Sıradan halka tarihi geçmiş teknoloji vereceğiz ki bize bir tehdit oluşturmasınlar. ‘İlimin Meyvesi’ sadece tek başımıza sahip olursak değeri olan bir şey.”

Bu kısmı anlattıktan sonra kuşku duyup duymadığından emin olmak için Albedo’ya bir bakış attı.

“Şimdi ise şuraya geleceğim. Albedo, dediklerimin tam zıttı olarak bence bu öneriyi kabul etmeliyiz.”

Albedo’nun gözleri bir anlığına fal taşı gibi açıldı.

“Neden bu karara vardığınızı sorabilir miyim?”

“Duygusal bir karar. Ayrıca bence Yuri’nin haklılık payı var.”

“Yine de bence bu öneride çok fazla kusur var. Yoksa bunu varoşlarda test etmeyi mi kast ediyorsunuz? Tüm bilgi sızıntılarını engellediğiniz ve beyin yıkayarak eğitime başladığınız zaman işin faydalarını görebiliriz.”

“Bunu yapmayacağız. Her ne kadar Yuri’nin önerisinden biraz sapmış olsak da şehirde bir yetimhane açacağız.”

Ainz burada Momon olarak yaşarken yetimhanelerin tapınaklar tarafından yönetildiğini duymuştu. Aklına anında Ainz Ooal Gown adına bir yetimhane açma fikri gelmişti.

“Her durumda, Nazarick’in teknolojisinin dış dünyaya sızma olasılığını dikkate almalıyız. Sıradan bir yetimhane açıp öğrettiğimiz ilimi sadece bize yakın olanlarla kısıtlarsak bir problem olmayacaktır. Eğer orada yetenekli kişiler bulursak onlarla ne yapacağımıza karar verebiliriz.”

“Anlıyorum. Planda herhangi problem teşkil edecek bir şey yok.”

“Pekala. O zaman yetimhane ekibi olarak dul kadınları kullanmayı düşünüyorum.”

“Sizin eşsiz gücünüzü sergilediğiniz savaşta ölen askerlerin karılarını kullanmak. Açlık sınırının altında yaşayan kadınlar için finansal bir yardım olmuş olur. Ayrıca sizin hakkınızda fikirler de değişir. Tam da sizden beklendiği gibi, Ainz-sama.”

“Hmm… Ancak Momon bize dullar hakkında bir şey söyler ve ondan sonra hareket edersek sadece onun nüfuzunu artırmış oluruz, benimkini değil. Bu yüzden kimse yardım için ona gitmeden harekete geçmemiz lazım. Bunu yapabilmek için… Pestonya ve Nigredo’nun hapisten çıkarılmasını emrediyorum.”

Ainz, Albedo’nun gözlerinde bir parıltı oluştuğunu hissetti.

“Beni affedin fakat… Sizin emirlerinize uymamış suçlu kişilere af verirseniz Nazarick’in düzeninin bozulacağından korkuyorum.”

“Onları hapsetmedik mi zaten?”

“Bu bir suçlu için çok hafif bir ceza. Sizin vasiyetiniz bizim için her şeydir Ainz-sama. Sizin emirlerinize karşı gelmek kesinlikle affedilemez bir suç. Hizmetkarınız olarak diğerlerine ibret olsun diye kafalarını almamız gerektiğini öneriyorum.”

“Ama…”

Ainz bunun çok küçük bir olay olduğunu söylemek istedi, ama kadınların hepsi Ainz’e, -41 Yüce Varlık’tan biri olarak- hürmet duyuyorlardı. Onların sadakatini yok saymak oldukça trajik olurdu.

Yine de bu yüzden o ikisini affetmeliydi de. Kişilikleri Ainz’in geçmişteki arkadaşları tarafından yaratılmıştı. BU sebepten dolayı Pestonya ve Nigredo’nun yaptıkları eski arkadaşlarının adına yapıldı sayılabilirdi.

Ainz, Albedo’ya emri verirse sorgulamadan yerine getireceğini biliyordu. Ancak bu onun için son çareydi. İlk olarak onu kelimelerle ikna etmesi gerekiyordu.

“Gerçek şu ki eğer o emirler dış dünyaya yayılırsa çok sorun çıkar. Herkes noktaları birleştirip Kraliyet Başkenti’ndeki olayın gizliden gizliye Nazarick ile bağlantısı olduğunu anlar. Bu yüzden küçük çocuklar bile imha edilmeli.

Ancak o ikisi sadece olay hakkında bir anısı olmayan küçük çocukları kurtarmaya çalışıyordu. Onların ortadan kaldırılması için bir sebep yoktu. Hatta benim amaçlarımı çok net anladıklarını bile söyleyebilirim.”

“Gerçekleri sadece kendilerine göre çarpıtıyorlardı. Hareketleri kesinlikle affedilemez.”

“Albedo…”

Muhafız Başı olarak Albedo’nun hislerini anlıyordu. Bu yüzden de onu ikna etmek için olabildiğince kafa yormalıydı.

Ainz güldü. Sıkıntılı, buruk bir gülümsemeydi bu. Elbette ifadesi değişmemişti.

“Ainz-sama, bu bakışınız hiç adil değil…” diye mırıldandı Albedo. Yanakları pembeleşmişti. Ainz kontrol edermişçesine kendi yüzüne dokundu.

“Oh, cidden mi?”

“Hı hı. Bu…”

Albedo güçsüz bir şekilde iç geçirdi ve kafasını mecalsiz bir şekilde eğdi. Derin bir nefes verirken Haa~ diye bir ses çıkardı.

Kafasını tekrar kaldırdığında normal haline dönmüştü.

“Anladım. Hiçbir şey sizin isteklerinizden daha önemli değil, Ainz-sama. İstekleriniz benim her şeyim. Lütfen uygun gördüğünüz şekilde bana emirlerinizi verin.”

“Duyguların yüzünden bana itaat etmeni istemiyorum. Mantıklı olanı yapacağımız için itaat etmeni istiyorum.”

“Bu sorun olmayacaktır. Nazarick’te benden başka kimse o ikisinin serbest bırakılmasına karşı çıkmayacaktır.”

“Demek öyle… O zaman oldukça iyi. O ikisini yetimhaneyi yönetmesi için başa geçir.”

“Anladım. Talimatlarınızı onlara ileteceğim.”

“Pekala, sana bırakıyorum. O zaman sıradaki öneri.”

Sıradaki öneri kendi yazdıklarından biriydi.

“Ahem. Şey, bu çok da iyi bir tavsiye değilmiş… Neyse, elden bir şey gelmez.”

Ainz Albedo’nun ifadesine gizlice baktıktan sonra konuşmasına devam etti.

“Nazarick’teki birliği güçlendirmek adına atletik aktiviteler için spor salonu kıyafeti niteliğinde üniformalar yapılmalı. Ne düşünüyorsun?”

Konuşmasını bitirdiği anda Albedo kaşlarını kızgınlıkla çattı.

“…’Gereksiz’ kelimesinin bir alt sınırı olsaydı bu öneri kesinlikle o alt sınırdan bile aşağı olurdu herhalde. Böyle bir öneriyi kim vermiş ki?”

Ainz, özür dileme dürtülerine direnmek için çok büyük bir çaba sarf etmek zorunda kalmıştı. Yüzüne sıkıntılı bir ifade oturttu.

“Şey… Çok da emin değilim. Orijinal kağıtları attım.”

“Nasıl rahatsız olduğunuzu hayal bile edemiyorum. Birisi sizin değerli zamanınızı böyle tamamıyla aptalca önerilerle nasıl çalabilir, Ainz-sama? Hemen bunu kimin yazdığını bulmak için bir araştırma başlatıp o kişiye gerekli cezayı vermeliyiz.”