Ara Bölüm

Ara Bölüm

Elinde kehribar rengi sıvı içeren bir bardakla balkona doğru yürüdü.

Balkon, bu şehirde bulunan en uzun binada konumlanmıştı. Olduğu yerden, hükmettiği tüm şehri görebiliyordu.

Kalabalık halkı, toplu iğne ucu kadar gözüken ışıkların arasında yaşıyordu.

Manzaraya bakınca zoraki bir şekilde gülümsedi ve bardağı dudaklarına götürdü.

Sıcak, dumansı bir his midesinden tüm vücuduna yayıldı. Rüzgar oldukça rahattı. Şu anda havasında olduğu için, odasında diz çökmüş olan zayıf kişiye bir soru sordu:

“Ne var yani?”

Zayıf kişi soluklandı fakat bir cevap vermedi. Sorusuna anında bir cevap almayınca oldukça keyifsiz hissetti. Ancak şu anda birini öldürecek kadar sinirli değildi, o yüzden kudretini kullanmadı.

O, merhametli bir kraldı.

Ayrıca kan kokusu kolayca geçmezdi. Birine temizletse bile bir süreliğine bu onun sinirini bozardı.

Durum böyle olunca işi en temizce halletmek için yapması gereken büyük ihtimalle bu zayıf kişiyi balkondan aşağı atmaktı. En önemlisi, düşüşteki ekstrem şartlar zayıf kişinin güçlerini uyandırabilirdi.

Bunun iyi bir fikir olduğunu söylemek istedi ancak ağzını açamadan zayıf adam konuştu.

“Teokrasi yakınlara bir saha kampı kuruyor. Eğer böyle giderse ileriki yıllarda Kraliyet Başkenti’ne saldıracaklar.”

“Ne olmuş yani?”

“Eğer böyle giderse hepimiz yok olacağız. Lütfen, majesteleri, kudretinizi kullanmanız için yalvarı...”

“Değersiz.”

Kral konuyu gülerek geçiştirdi.

“Neden kudretimi senin gibi zayıf biri istedi diye kullanayım?”

Eğer kafasını çevirip baksaydı, diz çöken kişinin ülkesinin bir vatandaşı, bir dişi elf olduğunu görürdü.

Ve ne kadar aptalca göründüğünü.

Hiçbir özelliği olmayan, bu yüzden de tamamen değersiz, zayıf biriydi.

Bu yüzden de Teokrasi’nin işgalinin ne kadar muazzam olduğunun farkına varamazdı.

“Aptallaşma. Kendi ülkeni korumak için güç toparlamaktan aciz misin? Yoksa baş gösteren tüm zorluklarda sizi kurtarmamı mı istiyorsun?”

“Ama, ama Teokrasi çok güçlü ve sadece bizim kuvvetlerimiz...”

Teokrasi ve kendi ülkesi arasında şüphesiz bir güç farkı vardı.

Büyülü eşyalarının sayısı olsun, birliklerinin yetenekleri olsun, ayırabilecekleri kaynaklar olsun, taktik olsun... Kısacası her şeyde fark vardı.

Elflerin, Teokrasi’nin ezici gücü karşısında hala tutunabilmesinin sebepleri gerilla taktikleri, yani Teokrasi’den daha iyi oldukları tek alan idi. Ayrıca Teokrasi’nin Evasha’nın Yüce Ormanı’ndaki yaratıklara karşı asker kaybetmekten korkması da vardı. Bu yüzden de ilerleyişlerini yavaşlatmışlardı.

Ancak Teokrasi, yakın zamanda, şu ana dek ülkelerini korumakta görevli olan İmha Yazıtı’nı savaşa sürmüştü. Suikastte, gerilla savaşında ve terörizm karşıtı olaylarda ustalardı ve bu yüzden de Teokrasi’nin ilerleyişi yoğun bir şekilde artmıştı.

“Ne sürpriz ama... Zayıf olduğunuz için eliniz ayağınıza mı dolaştı? Bu ülke cidden de aptalların ülkesi. Atası olduğum tüm çocukların hepsi de cidden de işe yaramaz olup çıktılar.”

Savaş zamanı doğan kişiler, barış zamanında doğanlardan daha güçlüydü. Bu yüzden de savaş, tüm yaşayan varlıklarda, gizli olan güçlerini uyandırmak için bir fırsattı. Ancak şu ana kadar güçlerinin uyanmış olduğu kimseyi duymamıştı.

Yine de suçu yalnızca halkına atmamalıydı. Kendi çocuklarını da aynı durumdaydı. Kaç kişi oldukları onun için önemli değildi, bu yüzden buna aldırış etmiyordu. Neden çöp parçalarını saymakla uğraşsın ki? Büyük ihtimalle annelerinin kanının çok güçlü olması yüzündendi. Onlardan döllediği hiçbir yavru gücünün tek bir kırıntısına bile sahip değildi.

“Kaybol. Midemi bulandırıyorsun. Hatta git benim için verdiğin çocukları yetiştir.”

Kadın derin bir şekilde eğildi ve ayrıldı.

Kalan şarabını tek bir yudumda bitirdi.

Zayıf kişilerden doğan çocuklar da zayıf olurdu. Bu yüzden de güçlü annelere ihtiyacı vardı.

Bu yüzden de Teokrasi’nin işgali sırasında ön cephelere kadınları yollamıştı. Bu savaş, o zayıf kişilerin gelişmesini sağlayabilirdi.

“Beklentilerimi karşılamıyorlar.”

Ancak kimse onun kadar güçlü olamamıştı. Daha doğrusu, sonradan olabilirlerdi.

“... Tüm gücümle insanlara mı odaklansam? Onlarla da üreyebiliyorum sonuçta.”

İnsansılar ve yarı insanlar verimli döl veremezdi, ancak insansılar arasındaki çiftleşmeler bir sonuç verebilirdi.

Birden bakışlarını uzaklara çevirdi ve geçmişten anıları yüzeye çıktı.

“Eh, işin sonunda hamile kaldı.”

Geçmişte, Teokrasi’nin kozu olarak bilinen bir kadını kandırmış ve onu yakalamıştı. Onu zincirlemiş, tecavüz etmiş ve hatta hamile bile bırakmıştı. Ancak doğum yapamadan önce Kara Yazıt tarafından çalınmıştı.

Dişlerini gıcırdattı.

Çocuk onundu. Doğduğunda da ona vermelilerdi.

“Bu ülke çöktükten sonra belki de bizzat Teokrasi’ye gidip çocuğu geri almalıyım.”

Bu bir nezaket falan değildi.

Sonuçta o çocuk kendisinin ve o güçlü kadının bir ürünüydü ve bu yüzden de çok güçlü olma potansiyeline sahipti.

“Bunu dört gözle bekliyorum.”

Bir gün, çocuklarından oluşan ordusuyla tüm dünyayı kuşatacaktı.

Yakındaki geleceği düşünerek odasına geri yürüdü. Karşısında boydan boya, kendi görüntüsünü yansıtan bir ayna vardı.

Gördüğü görüntü, farklı renklerde olan gözlere sahip bir elfti.