Büyük Mezar - 4

PART 4

Her takımın kavşakta kendi yolunu seçmesine rağmen, Eruya daha güçlü düşmanların mezarın daha derinliklerinde yer alacağına dair asılsız varsayımı sebebiyle dümdüz ilerlemeyi tercih etmişti. 

Sayısız köşelere ve taş kapılara rastladı, ama sessizce yürümeye devam etti. Aslında, hiçbir şey olmamasından sıkılmıştı. Tek bir canavar ya da tuzak bile yoktu. Belki de yanlış yolu seçmişti. Eruya dilini şaklatırken böyle düşündü. 

“Hareket et, seni uyuşuk. Daha hızlı yürü!” 

Eruya kuvvetli bir sesle on metre ilerisinde yürüyen elfe emretti. Elf bir süreliğine durmuştu, ama emirden sonra biraz titreyip tekrar yürümeye başladı. Mezara girdiği günden beri sürekli yürüyordu.  

Şimdiye kadar şanslıydı, ama ileride herhangi bir tuzak varsa, kesinlikle ölürdü.  

Onun durumu tuzakları arayan kişi olmaktan ziyade, madenciler tarafından kullanılan kanaryalara daha yakındı. Eruya’nın ekibi, Eruya ve her biri muhafız, rahip ve büyücü yeteneklerinden birine sahip olan üç elf kölesinden oluşuyordu. Madenci kanaryası olarak, algılama becerilerine sahip olan birini kullanmak mantıksız bir emirdi.

Fakat Eruya’nın kendi sebepleri vardı. Çünkü önde yürüyen elften bıkmıştı.

Birçok kişi bunu duysa şaşırırdı. Ahlaki sebeplerden dolayı değil, parasal sebeplerden dolayı.

Slane Teokrasisi’nde köleler ucuz değildi. Özellikle de görünüşleri ve becerilerine bağlı olarak fiyatları büyük ölçüde farklılık gösteren elfler. Elfler normalde, birinin gözlerinin çıkmasına ve ortalama bir kişinin yeteneklerinin çok ötesinde bir fiyata satılmalarını sağlayacak kadar pahalıydılar.

Yetenekli bir elf özel bir büyüyle dolu bir silahla aynı fiyata satılırdı. Eruya için bile, onlar her istediğinde satın alabileceği bir şey değildi.

Fakat Eruya ‘Tenmu’ takımının tüm ödemelerini kendisine aldığı için, görevler iyi giderse kayıpları çabucak telafi edebilirdi. Bu yüzden onlardan sıkıldıktan sonra birinin ölmesi pek de umurunda olmazdı.

Bir dahaki sefere daha büyük göğüslü bir tane almalıyım.

Eruya, yavaşça ileriye doğru yürüyen elfin arkasına bakarken böyle düşündü.

Göğüslerini sertçe sıktığımda çığlık atmalarını seviyorum. 

Bu görev birden fazla takım arasında ortak bir operasyon olduğu için, elflerle birkaç gün boyunca yatamazdı. Eğer yapsaydı kimse şikayetçi olmazdı, ama kıskançlık her türlü tatsız olayı tetikleyebilirdi. Eruya, bir işçi olarak sorunların ne tür bir zarara yol açabileceğini anlamak için yeterli sağduyuya sahipti.

Eruya’nın bastırılmış şehveti onu alternatif düşüncelere itti.

Hayır, belki de o kadın gibi birisini almalıyım.  

Eruya’nın aklına gelen kişi “Öngörü” nün bir üyesiydi. Eruya’ya nefret dolu gözlerle bakan yarı elfti.  

Gerçekten sinir bozucu bir kadındı.

O takımda onun yanında küçük bir kız da vardı, Eruya o küçük çocuğun ona açıkça düşmanlıkla bakmasını engelleyemediğini anlamıştı. Kadınların erkeklerin arzularını anlayamamaları yaygın bir şeydi, ve özellikle de onun yaşlarında birisinin, cinsel eylemler için belirli bir küçümsemeye sahip olması anlaşılabilirdi. Ancak daha düşük yaşam formlarının insanlara bu tür gözlerle bakması kabul edilemezdi.

Bunu düşündüğünde Eruya’nın yüzündeki öfke ortaya çıktı.

O sinir bozucu yüzü daha fazla dayanamayana kadar dövmek istiyorum...

Elf köleleri müşteriye teslim edilmeden önce her türlü yöntemle dirençleri kırılırdı. Elf kölelerinin fazla direnç göstermelerinin bir yolu yoktu.

Öte yandan, eğer o yarı elfi hedefleseydi, çılgın bir canavar gibi direnirdi. Eruya için canavarı parçalamak ve fethetmek zor olmazdı, ama bundan zarar görmeyeceğine ve avını canlıyken boyun eğdirebilme yeteneğine pek güvenmiyordu. Zihninde Imina'ya tokat atmayı hayal ederken, öncülük eden elfin durduğunu fark etmedi.

“Sana kim durmanı söyledi? Yürümeye devam et."

“Şey…! Oradan bir ses duydum.”

“Ses mi?”

Elf somurturken Eruya sese odaklandı. Sessizlik neredeyse sağır ediciydi. 

“...Hiç bir şey duymuyorum.”

Normalde onu döverdi, ama elfler insanlardan daha üstün bir duyma yetisine sahipti. Eruya bir şey duyamıyor olsa bile, elfler bir şey duyabilirlerdi. Doğrulamak için yandaki ikisine sordu.

“Ya siz? Duyuyor musunuz?”

“Evet. Duyabiliyorum.”

“Bu, metalle metalin çarpışma sesi gibi.”

“…Öyle mi?”

Metalik çınlama sesinin doğal olarak gerçekleşmesi mümkün değildi. Bu sesi çıkaran biri olmalıydı. Diğer bir deyişle, mezara girdiğinden beri savaş için ilk şansıydı. Bu düşünceyle heyecanlandı.

“Sesin geldiği yere doğru gidelim.”

“E-evet.”

Köle elf yol boyunca ilerlerken, sesin geldiği yere doğru yöneldi. Yaklaştıklarında, Eruya da metalik sesleri duymaya başlamıştı. Sert bir şeyin diğer sert bir şeye çarparak savaşın gürültüsüne eşlik edişlerinin sesiydi.

“Sanırım, bunlar sadece diğer işçiler. Tünel herhangi bir noktada yön değiştirmiyordu, ama sanırım başka bir takımla karşılaşacağız.”

Biri heyecanına bir kova soğuk su dökmüş gibiydi. Tüm motivasyonunu yitirmiş gibi iç çekti.

“Şey, sanırım önemli değil. Takviye olarak savaşabilirim.”

Eruya sesin geldiği yere ulaştığında garip bir şey hissetti. Bir savaş için anormaldi.  Şey gibiydi — 

Köşeye döndüğünde merakı cevaplandı.

Oldukça geniş bir odaydı, onlarca insanın özgürce dolaşabileceği kadar büyüktü. İçinde muhteşem birer zırh giyen on kertenkele adam vardı. Hepsinin boynunun etrafında, kırık zincirler sarkan tasmalar vardı.

Birbirlerine kılıç sallıyorlardı. Bağırışlarıyla birlikte vuruyorlar ve kararlılıkla dolu bir şekilde karşılık veriyorlardı. Bu durum odanın her yerinde meydana geliyordu. Şiddetli bir savaşın görüntüsüne sahip olmasına rağmen, Eruya bunun sadece pratik olduğunu söyleyebilirdi.

Eruya’nın takımı odaya girdiğinde kılıçlarını sallamayı bırakmalarından bunu doğrulamıştı.

Odadakilerden biri, kocaman bir kule kalkanına sahip, kan damarlarıyla süslenmiş gibi görünen siyah tam plaka bir zırh giyen iri kıyım bir figürdü. Ve son kişi... hayır, son şey daha doğru olurdu. 

Gözleri bilgelikle parıldayan ve gümüş kürkle kaplı devasa bir canavardı.

“Nihayet geldin, davetsiz misafir-dono.”

Konuşabilen büyülü yaratıklar genellikle zor rakiplerdi. Büyülü hayvanlar, fiziksel güç kullanarak saldırmaya meyilliydi, ancak akıllı olanlar genellikle büyü kullanırlardı. 

Eruya kendisinin dahi bir kılıç ustası olduğunu biliyordu, ama büyü konusunda kendine o kadar da güvenmiyordu.

“Ve sen?”

Sormaya gerek yoktu. Burada bekliyorsa, o zaman mezarı savunan bir şeydi. Tek soru ne kadar güçlü olduğuydu.  

Görünüşüne bakılırsa, mezarın efendisi olabilirdi. Eğer bu canavarı indirirse, en büyük katkı onun olurdu. Bu, onun takımının tüm işçi takımları arasında en iyisi olacağı anlamına gelirdi. “Tenmu” hemen hemen Eruya'dan ibaret olduğu için, bu durum onun en iyi işçi olduğu anlamına gelirdi. Şans bile bir işçi için önemli bir nitelikti.

“Bu kralın seninle yüzleşmesi emredildi. Bazı şeyleri test etmem gerekiyor ve bu… ama sen pek de bir rakip gibi görünmüyorsun.”

Aynı anda hem hayal kırıklığına uğramış ve hem de sinirlenmiş hissediyordu. 

Canavarın bekçi köpeğinden başka bir şey olmadığı gerçeği onu hayal kırıklığına uğratmıştı ve onu hafife aldması onu rahatsız etmişti.

“Daha savaşmadan bana yukarıdan mı bakıyorsun… Sen.”

“E-evet”

Elf, onu alçak bir sesle çağırdığında titremeye başladı. Eruya, elfin görünüşünden memnundu. Bu ona karşı göstermesi gereken bir davranış tarzıydı. Sadece birkaç gün için olmasına rağmen, herkesin gözünün üzerinde olduğu Momon ile biraz zaman geçirdikten sonra daha cömert davranmıştı.

“Bu canavarın türü ne?”

“Üzgünüm, ama bildiğim bir canavar değil.”

“Tsk, işe yaramaz.”

Kılıcının kınıyla işe yaramaz elfe vurdu. Eruya zemine yığılıp özür dileyen elfi görmezden geldi ve tekrar canavarı incelemeye başladı.

Büyüklüğü nedeniyle, kafa kafaya savaşta dezavantajlı gözüküyordu, ama canavarlar genelde böyleydi. Ve Eruya pek çok canavarı sorun olmadan öldürmüştü. Daha önce hiç görmediği bir canavar olmasından dolayı bir an için korktuğundan aptal gibi hissetti. Her zaman dikkatli olmak gerekiyordu, ama aşırı temkinli olmak ve korkmak kendi başına yetersizlikti.

“Bir soru daha soracağım. Bana karşı kazanabileceğini düşündüren nedir?”

“Sadece bir bakışla zayıf olduğunu söyleyebilirim…”

Eruya kaşlarını çattı ve kılıcını sıkıca kavradı.

“…Gözlerin işe yaramaz gibi görünüyor. Onları senin için oymamı ister misin?”

“Kesinlikle deneyebilirsin. Ama emirlerim seni burada öldürsem bile fark etmeyeceğini söylüyor… O zaman neden başlamıyoruz?”

Bu sakin ses. Eruya'yı bir kez daha kızdırdı. 

Kılıcını hiçbir şey söylemeden sallamak istiyordu, ama hiç de endişeli görünmeyen canavara doğru koşmak onu zayıf olan gibi gösterirdi. Bu yüzden geri kaldı ve onunla alay etti.

“O zaman öyle olsun, canavar.”

“Öyleyse neden böyle bekliyorsun? Oradaki elfleri hazırlamak istemiyor musun?”

“İhtiyacım yok. Konu açılmışken, arkanda duran kertenkele adamları hazırlamak istemiyor musun?”

“Ah, bu sorun değil. Onlar sadece bu kralın savaşını gözlemlemek için buradalar.  Onlar için endişelenme.”

“Zafer için olan tek şansını geri tepecek kadar cesursun.”

“Övgün için çok minnettarım.”

Alaycılık üzerinde işe yaramamıştı. Belki konuşacak kadar zekiydi, ama o kadar da akıllı değildi? Eruya bunu düşünürken, canavar bıyıklarını seğirdi ve konuştu.

“Ama seni merhamet göstermeden öldürmeyi planlıyorum, umarım tüm gücünle savaşırsın. Daha önce de söylediğim gibi, bu da buna verilen test görevinin bir parçası.”

“Bir test? Bekçi köpeği için bir test mi?”

“Hmm~ Bir savaşçı olarak gelişip gelişmediğimi görmek için bir test. Şimdi, başlamak için hazır mısın? Arkandaki elfleri kendi hallerine bırakacağım ve şimdilik sadece seninle yüzleşeceğim.”

“Nasıl istersen.”

“Bu kralın ismi Hamsuke! Seni öldüren kişinin adını hatırlayarak öteki tarafa git! Kendi adını da belirt!”

“…Bir canavara verecek bir ismim yok.”

“O zaman isimsiz bir aptal olarak seni hafızamdan silerim!”

Devasa figür ileriye doğru atladı.

Büyüklüğü göz önüne alındığında hayal edilemeyecek kadar çevik bir hareketti. Vasat bir savaşçı, yaklaşımının baskısıyla boğulur ve saldırıdan büyük bir zarar görürdü. 

Ben o kaybedenlerden farklıyım.

Eruya, Hamsuke’nin saldırısını yemledi ve ayaklarını oynatmadan yana kaydırdı.

Yaptığı hareket “Shukuchi” dövüş sanatının geliştirilmiş versiyonu olan, “Shukuchi Kai” idi.

Aslında, "Shukuchi" sadece yakın mesafeden kullanılabilirdi, ancak bu sürüm kullanıcının herhangi bir yönde serbestçe hareket etmesine izin veriyordu. Ayakları hareket ettirmeden kaymak garip görünüyordu, ama çok kullanışlıydı.

Kaçınmak kişinin ağırlık merkezini değiştirir ve dengesini bozar. Ancak, kişinin kaçınmak için hareket etmesi gerekmiyorsa, o zaman tüm vücudunu kullanarak hemen saldırmak için bir fırsatı olurdu.

“Tyaaht!”

Kılıcı aşağı indi—

“—Kehut!”

Eruya, Hamsuke’nin vücudundan sekmiş gibi geriye doğru uçtu.

Son derece sert bir bedendi. Kabarık gümüşten yapılmış gibi görünen kürk garip bir şekilde sert ve metalik hissetiriyordu ve Eruya sanki bir topuzla vurulmuş gibi hissetmişti. Çarpışmadan dolayı neredeyde kendinden geçiyordu.

Yere çarptığı an, Eruya bilinçsizce hareket edip edemeyeceğini görmek için tüm vücudunu kontrol etti. Küçük çürükleri vardı, ama herhangi bir çıkık kemiği varmış gibi görünmüyordu. Savaşabilirdi.

Yere düştüğü ve düşmanın saldırısının ona dokunmasına izin verdiği gerçeği onu en çok kızdıran şeydi, ama Eruya'nın içindeki savaşçı ona şimdi böyle şeyleri düşünmenin zamanı olmadığını söyledi. 

Eruya ayağa kalktığında, gözleriyle Hamsuke'yi buldu ve kılıcını uzatmak suretiyle bir kez daha saldırısını karşılamaya hazırlandı.

Yapışkan bir şey burnundan aşağıya doğru aktı. Sildiğinde, beklediği gibi kan olduğunu doğruladı.

“Piç…”

Hamsuke ayağa kalkmaya çalışan Eruya'yı sakin gözlerle izledi. Hamsuke'nin onu gözlemlediğini söylemek daha doğru olurdu.

Tipik bir canavarın ‘Onu yiyebilir miyim?' veya 'Ona karşı kazanabilir miyim?’ bakışlarından farklıydı. Bunlar, az önceki darbeden yola çıkarak en iyi mücadele yöntemini belirlemeye çalışan bir savaşçının gözleriydi. 

Bir canavarın savaşçı olarak geliştiğini görmek için bir test mankeni miyim? Başka biri değil de, ben mi?

Her zamanki gibi nahoş hissetti, ama çevikliğini göz önüne alarak, ortalama bir canavar olmadığını itiraf etmek zorundaydı. Bu canavar bir saniyeden kısa bir süre içinde, saldırısından kaçınmaya çalışacağını tahmin etmiş ve vücut çarpması gerçekleştirmişti. Özellikle güçlü bir saldırı değildi, ancak bu tür bir tepkiyi sadece eğitimden sonra kazanmış olabilirdi.

“Öyle görünüyor ki, gerçekten… Böyle devam ederse kolayca kazanırım. Ah, lütfen bu krala aldırma. Bu kral şimdiye kadar kendisine karşı kazanabilecek bir insan görmedi.”

“Sözlerini savaş bitene kadar bekletmelisin. Bir canavarın aksine, bir savaşçı dövüş sanatlarını kullanabilir!”

Kolayca kazanacağını düşünüyordu. Bu yüzden kendini geri tutuyordu, ama şimdi ciddi olması gerekiyordu.

“Dövüş sanatları!「Yetenek Artışı」,「Büyük Yetenek Artışı」!”

Bunlar en çok gurur duyduğu dövüş sanatlarıydı. Özellikle de “Büyük Yetenek Artışı” Eruya'nın seviyesinde olmayan birinin öğrenebileceği bir şey değildi.

Ben bir dahiyim, çünkü böyle bir şey öğrenebiliyorum! Güçlüyüm!

Kılıcını salladı ve hareketinin ne kadar hafif ve pürüzsüz olduğunu hissetti. Kılıç tam olarak hayal ettiği gibi hareket ediyordu. 

Eruya alaycı bir şekilde gülümsedi. Bir sonraki tur onun olacaktı. 

“Hmm ~ Rakibimin gücünden emin olmadığımda ondan uzak durmayı öğrendim, ama savaşçı olarak savaşmak zorundayım… Sanırım yapacak bir şey yok.”

Hamsuke iki arka bacağı üzerinde durdu ve ayağa dikildi. 

“Yakın mesafe dövüşü olacak mı? Saldırını alacak mıyım?”

“Bana yukarıdan bakma, canavar.”

Menziline girdiği an, Eruya saldırısını başlattı.

Hamsuke, pençelerini kullanarak “Yetenek Artışı” ile güçlendirilen kılıç vuruşunu zar zor saptırdı. Ya da daha doğrusu, vuruşu saptırmaya teşebbüs etti demek daha doğru olur, çünkü kılıç hala koluna doğru gidiyordu. Ancak pençeleriyle vurduktan sonra kılıç darbesi gücünü yitirmiş, ve sert kürkü ile altındaki etini kesememişti.

Eruya kılıcını geri çekmedi ve hemen Hamsuke'nin gözlerine doğru itti. Bazı canavarlar, Ki ya da aura ile kaplı kılıçları bile saptırabilecek sertlikte göz kapaklarına sahiplerdi. Fakat Hamsuke böyle bir şeye sahip değildi.

Bu yüzden Hamsuke saldırının gerçekleşmesine izin vermedi. 

Hamsuke vücudunu döndürerek saldırıdan kaçtı ve aynı anda kuyruğunu salladı. 

Eruya kuyruğunu kılıcıyla engelledi, ama şok edici güç miktarı kollarını uyuşturdu. 

“Khh-urk!”

Hamsuke'nin bir kez daha etrafında döndüğünü gördü. Bu aynı tür bir kuvvetin ona tekrar vurması anlamına geliyordu. 

Eruya geri sıçradı. Kuyruğun ne kadar uzun olduğunu tam olarak belirleyemedi, ama pozisyonunu adlığı an ‘Shukuchi Kai’ ile mesafeyi kapatmayı planladı.   

Ama önünden geçmesini beklediği kuyruk havada durdu. 

“Urk.”

Bu bir savaş hilesiydi. Bu arada, Hamsuke duruşunu yeniden kazanmış ve kuyruğunu da geri çekmişti. Eruya’nın yüzü, saldırmak için bir fırsat kaçırdığı gerçeğini dile getirirmişçesine seğiriyordu.

Kuyruk ve vücudun birbirinden neredeyse bağımsız olarak hareket ettiğini görebiliyordu. Bir sıçanın kuyruğu gibi değildi, bir kimeranın yılan kuyruğu gibi bağımsız olarak hareket edebiliyordu. 

“Kuyruğunu da özgürce kullanabiliyorsun!”

Eruya, Hamsuke adlı canavarın ayrıntılarını aklına kazıdı ve saldırdı. Bir açık bekleyen Hamsuke, saldırıyı karşılamak için ileriye doğru atıldı.

Bıçak ve pençeler çarpıştı. Eruya, bu çarpışma sırasında yaralanan ilk kişiydi. İki pençeyle birden saldırabilen Hamsuke, sadece bir kılıç kullanan Eruya'ya göre saldırı sayısı yönünden bir avantaja sahipti. Yakın muharebe savaşı dezavantajlı hale gelmişti. Fiziksel yeteneklerini arttırmasına rağmen, yine de Hamsuke kazanıyordu. Durum buysa —

Hemen [Shukuchi Kai] ile geri çekildi.

“Hmph!”

Hamsuke takip edemeden, Eruya fırsatı ele geçirdi, kılıcını havaya kaldırdı ve aşağı doğru salladı.

“「Boşluk Kesici」!”

Saldırısı havayı kesti ve Hamsuke'ye doğru uçtu.

Hamsuke yüzünü korumak için hazırlandı ve vuruş kürkünden geri sekti. 

Vuruş hedef uzakta olduğu için daha az zarar verdi. Bu şekilde herhangi ağır bir hasara yol açmak çok zor olacaktı. Ama—

“Engelleyemedin gibi görünüyor. Bu sadece bir canavar ve insan arasındaki fark.”

“Bu kesinlikle… rahatsız edici.”

Eruya defalarca [Boşluk Kesici] yi kullandı.

Hamsuke’nin kürkü sertti ve kesilmesi zordu. İşte bu yüzden, Eruya dövüş sanatını yüzünü hedef alarak defalarca kullanmıştı. 

Hamsuke kök salmış gibi olduğu yerde dururken, yüzünü örten pençeleri arasındaki küçük boşluktan konuştu.

“Bir dakika bekle lütfen—”

“Hayatın için yalvarmaya mı çalışıyorsun? Bir canavardan beklenildiği gibi.”

“Öyle değil — Bu çok sinir bozucu. Bu kralın ağzının içinde... Ah, boşver!” 

(2. Ciltte iskelet ejderle savaşma kısmında kel adamı öldürdükten sonra onun elindeki kürenin canlı bir varlık olduğunu öğrendiler ve Ainz onu Hamsuke’ye verdi. Hamsuke de ağzına attı. Burda ona diyor bekle diye. Mangayı okuyanlar bilir.)

Anlayamadı. 

Sanırım bir insanın bir hayvanın ne dediğini anlamaması beklenilen bir durum… Şimdi saldıracak gibi görünüyor.

“Ah - Çok gürültülü ve sinir bozucu! Hadi bunu bitirelim.”

“Gel.”

Hamsuke herhangi bir mesafeli saldırı yöntemine sahip değildi, bu yüzden her ne pahasına olursa olsun aradaki mesafeyi kapatmaya çalışacaktı. Eruya'nın hedeflediği şey de buydu.

[Boşluk Kesici] ile kritik bir hasar vermesi zor olacaktı, bu yüzden öldürücü bir darbe vurmak için doğrudan bir vuruşa ihtiyacı vardı. Hamsuke bir canavar gibi yüzünü gösterip saldırdığında, [Boşluk Kesici] den daha güçlü bir dövüş sanatıyla yakın mesafeden yüzünü hedefleyecek ve kazanacaktı.

Eruya zalimce gülümserken, zaferinden emindi, Hamsuke’nin kuyruğu hareket etti ve —

“Gyaaaaaaaahhhhh!”

Kuyruk inanılmaz hızdaki bir kamçı gibi Eruya'nın omzuna vurdu. 

Omuz zırhı bükülde ve eti hamur haline geldi. Aynı zamanda, kemiklerinin çatlama sesi duyulabiliyordu ve acı yıldırım hızıyla vücuduna yayıldı. O kadar acı vericiydi ki, Eruya salyası akarken geriye doğru sendeledi. 

Hamsuke'nin arkasındaki yılan benzeri kuyruk kıvrıldı. Anormal bir boyuta geriledi.

“Kuyruğum beklediğim gibi çok güçlüydü. Bu yüzden sadece yakın dövüşle bitirmeye çalıştım.”

İyi değil.

Eruya bağırmasını zorlukla engelledi. 

Böyle saldırmaya devam ederse, kaybedecekti.

“Sen! Siz salaklar ne diye öylece dikiliyorsunuz! Büyünü kullan! Beni iyileştir! Beni iyileştir dedim! Çabuk, aptal köleler! Hemen yap!”

Elflerden biri, Eruya'nın onlara bağırmasıyla büyüsünü yapmaya başladı. 

Omzundaki acı yavaşça ortadan kayboldu. 

“Daha çok! Geliştirme büyülerini kullan!”  

Fiziksel yetenek geliştirme, kılıç için geçici büyülü destekleme, sertleştirilmiş deri, duyusal yetenek artışı… Eruya'yı geliştirecek çok sayıda büyü yapılmasına rağmen, Hamsuke sessizce izledi.

Onu detsekleyen bu kadar büyüyle birlikte, Eruya'nın yüzünde bir gülümseme belirdi. 

Ezici güç, vücudunda dolaşıyordu.

Şimdiye kadar bu kadar çok geliştirme büyüsü aldıktan sonra hiç kaybetmemişti. Ne tür bir düşman olduğu önemli değildi.

Normal benliğiyle kıyaslandığında, artık kılıcını aşırı hızlı sallayabiliyordu. Artık eşit şekilde savaşacaklarına güveniyordu.

“Bir canavar ve bir insan arasındaki fark fiziksel yetenekler olduğundan, bu boşluğu doldurdum!”

“Başından beri hepinizle savaşmayı planlıyordum, bu yüzden benim için fazla bir fark yaratmıyor. Bu kral sonunda iyi bir mücadele olacağını düşünüyor!”

“Saçmalık!”

Eruya saldırdı. Vücudundan akan ezici güçle onu ezecekti. O canavarın artık büyük konuşmasına izin vermeyecekti. [Shukuchi Kai] kullanırken, bir yandan da onu meşgul etmek için [Boşluk Kesici] yi kullanmaya başladı.

“Al bunu!”

Bağırarak kılıcını savurdu. Kürkü sert olsa da, kesmek için sadece daha sert vurması gerekiyordu.

“Al bunu kral「Şiddetli Vuruş」!”

Kılıcını havaya kaldırdığı sırada keskin bir şey Eruya’yı kolundan vurdu. 

Metalin çınlama sesi eşliğinde, bir şey ıslak çuval gibi sıvı bir sesle havaya uçtu ve yere çarptı.

Eruya hiçbir şey anlamadı.  

Kılıç tutan iki kolu ortadan kaybolmuştu. Her kalp atışıyla birlikte kan fışkıran yaralarına rağmen, hala anlayamamıştı. 

Kollarının kalıntılarından yavaşça yükselen bir acıyla birlikte, yerde duran ve kılıcı sıkıca kavramış olan iki kolunu görebiliyordu. 

Eruya onlara baktığı zaman, sonunda ne olduğunu anladı.

Geri adım atarak Hamsuke'den uzaklaşırken, yüksek bir sesle bağırdı. 

“Kollaaaaaaaarım! İyileştir! Hemen iyileştir dedim! Ne diye ayakta dikiliyorsun?”

Elfler hareket etmedi.

Onların bulutlu gözlerinden yansıyan şey, istismar edinmektan kaynaklanan gizli bir neşeydi. 

“Tamam! Başarılı! Sonunda dövüş sanatlarını kullanabildim! Artık nihayet lordumdan övgü alabilirim!”

“Hiiii!”

Eruya şiddetli bir çığlık attı.   

Bu dünyada çok daha güçlü yaratıklarla birlikte yaşayan insanlar için, macera sürekli acıyla yaşamak anlamına geliyordu. Şimdiye kadar çok acı çekmişti. Şimşekle vurulmuş, ateşle yakılmış, buzla dondurulmuş, kemikleri kırılmış, dişlerle ısırılmış, kesilmiş ve dövülmüştü. Ama silahını hiç kaybetmemişti. Bu dünyada birisinin silahını kaybetmesi ölüm anlamına geliyordu. Daha doğrusu, eğer silahı varsa herhangi bir durumdan kurtulabileceğinden emindi. 

Ve şimdi bu güven kırılmıştı.

Eruya'nın doğduğu günden beri böyle bir şok yaşadığı ilk seferdi. 

“Kollarım! Neden bekliyorsun!”

Bolca kan fışkırıyor ve yaralı alandan başlayarak vücudunun giderek daha fazla soğumaya ve ağırlaşmaya başladığını hissedebiliyordu. Elfler kırık bir çan sesine benzeyen Eruya’nın çığlıklarına genişçe gülümsediler. 

Eruya içindeki duygu girdabını nasıl ifade edeceğini bilmiyordu, ama o anda merhametli olarak tarif edilebilecek bir ses duydu. 

“Sana gerçekten teşekkür ederim! Gereksiz yere acı çektirmeyi sevmiyorum, o yüzden burada bitireceğim!”

Sccchk, bir şey havayı kesti.

Kısa süre sonra, bir şok yüzüne çarptı. Vücudundaki herbir kemiği paramparça etmiş gibi hissettiren ve kollarını unutmasını sağlamaya yetecek türde bir acıydı. 

Bu Eruya'nın hissettiği son acıydı.

♦ ♦ ♦

Yüzünün yarısının gitmesiyle, ceset yere çöktü. 

“Hmmm hmmm.”

Hamsuke kafasını çevirdi ve yavaşça geri çekildi. Eğer cesedin yanında kalırsa, elfler dikkatli olur ve cesede yaklaşmazlardı. Elfler büyücü gibi görünüyorlardı ama Eruya’nın kılıcını kullanarak savaşmaya karar verebilirlerdi. Hamsuke'nin bunu yapmalarını engellemeye dair hiçbir isteği yoktu.

“Şimdi, bizimle savaşmak ister misiniz—?”

Hamsuke şaşırarak sözlerini mırıldandı. Elfler yüzlerinde alaycı bir gülüşle, Hamsuke’nin, yoldaşları olduğunu düşündükleri cesedi tekmeliyorlardı.   

“Bu nedir? Ölüleri gömmenin elf yolu mu?”

Hamsuke konuşurken bundan şüphe duyuyordu. Bulutlu ve ölü gözlerinde nefret kıvılcımı vardı. Bu durum sadece öfke taşması olabilirdi.

“— Bu gerçekten zahmetli.”

Aldığı emir, şimdiye kadar öğrendiği becerileri davetsiz misafirlerler üzerinde kullanmak ve eğitiminin sonuçlarını göstermekti. Fakat eğer isteksiz bir düşmanla savaşırsa, bu gerçekten “eğitimin sonucunu göstermek” olarak düşünülebilir miydi? En azından savaşmaya devam ederlerse, hiçbir şey olmamasından daha iyi olurdu.

“Alay etmenin iyi bir strateji olduğunu duymuştum… Ne demeliyim?  Bilmiyorum… Sanırım yapacak bir şey yok. Lordumun emirlerini bekleyeceğim. Fakat—”

Hamsuke yüzünü savaşı değerlendren kişiye doğru döndü. 

“Nasıldı Zaryusu-dono? Geçtim mi?”

“Evet, harikaydı. Dövüş sanatı kesinlikle aktive oldu.”

Hamsuke, ona dövüş sanatını öğreten savaşçıya parlak bir şekilde gülümsedi. 

“Bu gerçekten keyif verici bir durum! O zaman nihayet zırh giyerken ki dövüş eğitimine başlayacak mıyım?”

“Bir sonraki adım bu olacak. Öncelikle hafif zırhla başlayacağız ve daha sonra ağır olanlara geçeceğiz.”

Hamsuke şu ana kadar hiç zırh giymemişti. Çok garip hissettiriyordu ve giyerken özgürce hareket etmek zordu. Normalde koşarken çok fazla sorun yaşamamıştı, ama savaşta kuyruğunu sallarken dengesini kaybetmiş ve doğru bir şekilde vuramamıştı. Bu yüzden Hamsuke kertenkele adamları öğrtemen olarak almış ve dövüşmeyi öğrenmek için eğitimlerini taklit etmişti.

“Lütfen Hamsuke'nin efendimiz için daha güçlü oluşunu izleyin! Kendimi bir savaşçı olarak çağırmam ne kadar sürer? Savaşçı Hamsuke.”

“Bakalım, eğer bu Hamsuke-san ise, bir ya da iki aya kadar kendine savaşçı diyebilirsin.” 

“Çok uzun!”

“Bence oldukça kısa. Hamsuke-san, dövüş sanatlarını öğrenmek genellikle bir yıl sürer. Bunu dikkate alarak, oldukça hızlı öğreniyorsun.”

Zaryusu'nun yanındaki bir başka kertenkele adam olan Zenberu, konuştu.

“Öyle mi?”

“Doğru. Gerçek savaş deneyimi, yaralandığın zaman iyileşmek, geliştirme büyüsü kullanan daha güçlü rakiplere karşı savaşmak, vb. cehennem vari bir eğitim olabilir, ama kesinlikle sonuç verir.”

Hamsuke ürperdi. Kertenkele adamların geri kalanı da şimdiye kadar aldıkları eğitimi hatırladıklarından aynı şeyi yaptılar. 

“…Bunu nasıl söylesem? Umarım bu bizi ölümün kollarına götürecek türden bir eğitim değildir.”

“Şahsen, yaşam ve ölüm durumlarında daha hızlı bir şekilde güçlendiğimizi hissediyorum, ama… Sanırım herkes farklı. Ayrıca, yeni evli kocanın ölmesi halinde, oldukça üzücü olurdu.”

“Oooh! Evli olduğunu şimdi hatırladım!”

“Evet ve eşi hamile.”

“Yetenekli bir savaşçıdan beklendiği gibi, hedefleme becerisi yüksek! Ne kadar sürdü? Sadece iki ya da üç kez mi?”

Zaryusu’nun yumruğu Zenberu’ya vurdu. 

“Yeter. Eğer tekrar eğitime başlamazsak, iyi bir azar yiyeceğiz. Ayrıca, o elfler ne olacak?”

“Onları bu şekilde bırakmamız sorun olur mu?”

Cesedi tekmeleyen elfler, telleri kesilen kuklalar gibi yere yığıldılar. Savaşmaya dair bir iradeleri yoktu, bu yüzden Hamsuke kaçmayı denemedikleri sürece efendisinin emrini beklemeye karar verdi.