Bir Avuç Umut

Bölüm 4: Bir Avuç Umut

Part 1

Saldırı, yıkık bir barajdan gelen sele benziyordu. Saldırılar bu kadar öfke doluydu. 

Düşman sadece bir grup düşük seviyeli ölümsüzdü. ‘Öngörü’ nün korkması için hiçbir neden yoktu. Ancak, hiçbir durma belirtisi göstermeyerek sadece bir saldırı dalgası olarak tarif edilebilirdi.

Hekkeran, savaşın başlamasından bu yana onuncu düşman grubunu da yendikten sonra yüzündeki bir çift hayali teri sildi.

Her ne kadar dinlenmek istese de, bunun için zaman yoktu. Belindeki torbadan biraz su içti ve nefesi sakinleştiği gibi bir geri çekilme sinyali verdi. Ancak, beklendiği gibi, düşmanın onlara dinlenmeleri için fırsat verme niyeti yoktu.

Cübbeli bir iskelet büyücüyü de içeren, üç iskelet savaşçıdan oluşan bir grup, kaçış yollarını engellemek için dışarı fırladı.

“Mananızı koruyun!”

“Anlaşıldı”

“—Tamamen anlaşıldı.”

Herhangi bir anda bir sürprizle karşılaşabilecekleri böyle bir durumda, büyü — herhangi bir durumla kolayca başa çıkabilen — rastgele kullanamayacakları bir kozdu. Bu yüzden, manalarını olabildiğince korumaları gerekiyordu. 

Bununla birlikte, günlük kullanım sınırı olan yeteneklerinin birçoğu çoktan tükenmişti. Bu, büyük miktarda tuzak ve ölümsüzle karşılaşmanın temel sonucuydu.

Parmaklıklı pencerelerin arkasında ve kılıçların menzilinin öteside dizilmiş iskelet okçular vardı. İskeletler delici saldırılara karşı dirençli olduğu için ölümcül bir darbe vurmak zordu, ama Roberdyck bu ölümsüzleri yok etmeyi başarmıştı. 

Aynı zamanda onlara zehirli gaz şişeleri fırlatan bir ölümsüzü de yok etmeyi başarmıştı.

Uçan ölümsüzleri ve vücut sıvıları ile kurbanlarını yere yapıştıran “Yer-Taklitçileri” nide yok etmişti.

Ve ayrıca veba, zehir ve lanet gibi her türlü rahatsız edici duruma neden olan birkaç ölümsüzden oluşan bir takımı da ortadan kaldırmıştı.

Bütün bunlar, “Ölümsüz Defetme” yeteneğinin günlük kullanımından ağır bir bedel almıştı ve geriye sadece birkaç kere daha kullanabilirdi. Onun aksine, takım arkadaşları manalarının yanı sıra yeteneklerini de korumayı başarmışlardı. Tek zorlu savaşları, ölümsüz taburunun içindeki bir et golemiyle yaptıkları savaştı.

“Dikkat edin! Arkadan birçok ayak sesi geliyor.”

“Ölümsüzler! Altı tane.”

Imina’nın uyarısıyla birlikte — Roberdyck’in hemen ardından — gerginlik yükseldi. Önlerindeki beş iskeletin saldırıya geçmemesinin nedeni muhtemelen bir kıskaç saldırısı için fırsat kolluyor olmalarıydı. 

Hekkeran, bir sonraki hamlelerini düşündü. 

Aklındaki listede birkaç seçenek belirdi. İlk olarak, önlerindeki düşmanlara önleyici bir saldırı yapabilirler ve onları indirebilirlerdi. Ya da önlerindeki düşmanlara karşı bastırıcı bir saldırı düzenleyebilirler, ardından da peşlerindekilere saldırmak için geri dönerlerdi. Bu plan, ilk önce zayıf grubu hedef almak için önlerindeki ve arkalarındaki kuvvetlerin gücünü belirleyecek iyi bir gözlem becerisi gerektiriyordu. Bir tarafı engellemek için büyü kullanabilirler, sonra da diğer tarafı yarıp geçmek için fırsat kollarlardı. 

Hepsi etkiliydi ama hiçbiri durumu tersine çeviremezdi. Bir anlık ilhamla, Hekkeran içgüdülerine güvenmeye karar verdi.

“Hekkeran! Ne yapmalıyız?”

“Geri dönün! O tarafta bir yol var! O tarafa doğru çekilin!”

Sesi duyulduğu anda, arkayı koruyan Imina koştu. Arche ve Roberdyck da onu takip etti. Hekkeran bir adım arkalarındaydı. 

Imina'nın koştuğu gerçeği, bunun imkansız bir mesafe olmadığı anlamına geliyordu. Takım arkadaşlarının gerisinde kalmak istemeyen Hekkeran, olabildiğince hızlı koşuyordu. Elbette düşman kolayca kaçmalarına izin vermeyecekti; amansızca onları takip eden birkaç ölümsüzün ayak sesleri duyulabiliyordu.

“Bunun tadına bak!”

Hekkeran bir torba simyasal yapıştırıcı çıkardı ve arkasına doğru attı.

Simyasal sıvı sıçradı ve yere yayıldı. 

Sonuçları hemen kendini gösterdi ve ayak sesleri aniden kesildi.

Akıllı ölümsüzler belki etrafından dolanmış olabilirdi, ama bu düşünce, düşük seviye ölümsüzler için imkansızdı. Ayrıca, iskeletlerin kasları yoktu ve bu yüzden takılıp kaldıklarında kurtulmaları çok zordu. 

“Daha fazla ölümsüz! Sağdan dört tane!”

“Bu bir duvar!”

“Hayır, bir illüzyon!”

Duvara saldırdıklarında dört gulyabani homurdandı. Deri ve kemikten biraz daha fazlası olan cılız ölümsüzler olsalar da, uzun ve sararmış pençeleriyle yaptıkları saldırılar hala korkutucu bir manzaraydı. Yine de, bu ekipte böyle bir saldırıdan korkacak kimse yoktu.

“Beni küçümseme!”

Pusudan etkilenmemiş gibi görünen Imina, hemen kısa kılıcını çıkardı ve gulyabaninin boynuna doğru salladı. Gulyabaniden kan yerine kirli görünen bir sıvı sızdı ve düştü. Onun yanında, Roberdyck topuzunu tüm gücüyle salladı ve başka bir gulyabaninin kafatasını ezdi.

İkisini yalnız bırakmanın güvenli olduğuna karar veren Hekkeran, dikkatini arkalarına çevirdi. Hala kovalanıyorlardı. Güvenli tarafta olmak için başka bir yapışkan torbası daha fırlatmalı mıydı?

Tam Hekkeran bir tanesini atmak üzereyken, korkunç bir ölümsüzün şekli belli belirsiz gözüktü. 

“Yaşlı Lich!”

Aynı anda, Lich’in parmağında yıldırım çatırdadığını fark etti. Hekkeran söz konusu büyüyü biliyordu.

[Yıldırım Vuruşu] düz bir delici yıldırım hattı yaratırdı ve bunu atlatmanın sadece tek bir yolu vardı. 

“—Gulyabanileri arkaya doğru itin!”

Ne Imina ne de Roberdyck, Hekkeran’ın bu emri neden verdiğini anlamadı, ama tereddüt etmeden itaat ettiler.

Dördü illüzyon duvarı boyunca gulyabanileri ittiği gibi beyaz bir şimşek koridor boyunca parladı.

Hava çatırdama sesleriyle dolduktan sonra, Hekkeran ayaklarının altında harekete geçen bir büyülü çember hissetti. Bir sonraki an, kaçamadıkları solgun mavi bir ışıkla kaplandılar, ve önlerindeki sahne değişti. 

“Dikkat olun! Tetikte kalın!”

Gulyabaniler yok olmuş ve çevreleri değişmiş olmasına rağmen, hala savaşın eşiğindeydiler. Öyle bile olsa, beklenmedik bir olaydan sonra, birkaç dakika için şaşkınlık duymaları şaşırtıcı değildi. 

Hekkeran dikkatini geri kazanmak için başını salladı. Yapması gereken en temel şey  — mevcut durumlarını öğrenmek de önemliydi — yoldaşlarının güvenliğini sağlamaktı. 

Imina, Arche ve Roberdyck. 

‘Öngörü’ nün diğer bütün üyeleri, büyülü çember etkinleştiğindeki formasyonlarını korudular, ve kimse kayıp değildi. 

Tümünün güvende ve iyi olduğunu onayladıktan sonra, dördü de çevrelerini gözlemlemeye devam etti.

Burası loş ışıklı ve yüksek tavanlı, geniş bir koridordu. Bir dev bile burada kolayca yürüyebilirdi. Uzaktaki meşalelerin titreyen alevleri dengesiz bir aydınlatma sağlıyordu ve ışığında uzun gölgeler dans ediyor gibiydi. Önlerinde bir çeşit çapraz çizgili kale kapısı vardı, ve yüzeyindeki kare boşluklardan, beyaz, büyülü ışıklar sızıyordu. Arkasında, karanlığa doğru uzanan yol boyunca, meşaleler tarafından aydınlatılan, ve koridorun içine açılan birkaç kapı görülebilirdi. 

Herkes sessizleştiğinden, sadece meşalelerin çatırdama sesi duyuluyordu.

Hemen saldırıya uğrama tehlikesi taşıyan bir yer gibi görünmüyordu. Bunu fark ettikten sonra, gerginlikleri azaldı. 

“Bu yerin nerede olduğunu bilmememe rağmen, şimdiye kadar gördüklerimizden tamamen farklı bir atmosferi var.”

Bu yerin tarzı, geride bıraktıkları mezardan tamamen farklıydı. Aslında, burada medeniyet belirtileri görülebiliyordu. ‘Öngörü’ üyeleri çevrelerini incelediler ve buranın nerede olduğunu kavramaya çalışırken, sadece Arche’nin tavrı diğerlerinden farklıydı. 

“—Bu yer...”

Sözlerinin ardındaki anlamı keskin bir şekilde anlayan Hekkeran, Arche'ye şunları sordu:

“Biliyor musun? Ya da belki bir fikrin var mı?”

“—Benzer bir yer biliyorum. İmparatorluğun Büyük Arenası.”

“Ah… gerçekten, haklısın.”

Roberdyck de ona katıldı. Hekkeran ve Imina bir şey söylemeseler de, Roberdyck’in fikrini paylaşıyorlardı. 

‘Öngörü’, ilk kez arenaya çıktığında, bekleme salonundan arenaya doğru yol alırken buna benzer bir yer vardı. 

“Buranın ardında arena olmalı.”

Roberdyck, kafesli kapıya doğru işaret etti. 

“Durum böyle olmalı... o zaman bu yere ışınlandık demek... bunun anlamı ne?” 

“İzleyebileceğim bir mücadele sun” muhtemelen bu sebeple buradaydılar. Yine de, onları kimin ya da neyin beklediğine dair hiçbir fikirleri yoktu.

“—Tehlikeli. Uzun mesafe ışınlanma 5. seviye büyü olarak kabul edilir. Böyle bir büyüyü bir tuzak olarak kullanabilmek sadece hikâyelerde olan bir şey. Bu yapı, büyü konusunda düşünülemeyecek kadar yetenekli biri tarafından inşa edilmiş olmalı. Rakibin davetiyesini kabul etmemiz mantıklı değil. Ters yönde ilerlememizi öneriyorum.”

“Ama, rakibin davetini kabul edersek, hayatta kalmanın bir yolu olabileceğini düşünmüyor musunuz? Daveti reddetmek diğer tarafı kışkırtmaz mı?”

“Her iki taraf da çok tehlikeli. Rob, sen ne düşünüyorsun?”

“Her iki argüman için de yapılacak bir durum var. Fakat Arche-san'ın söylediği hakkında bazı şüphelerim var. Bu gerçekten şu anda burada yaşayan kişi tarafından kurulmuş bir tuzak mı? Bilinmeyen bir üçüncü tarafın yarattığı bir şeyi kullanıyor olabilir mi?” 

Birbirlerine baktılar ve ahenk içinde soluk verdiler. Burada kalmanın ve konuyu tartışmanın bir anlamı yoktu. Yeterli bilgiye sahip değillerdi ve fikirleri uyuşmuyordu, ama şu anda bir karar vermek zorundaydılar. 

“Rob’un dediği mantıklı. Kim bilir, belki beş yüz yıl önce yapıldı.”

“Ah, geçmişte daha gelişmiş büyülü teknikler vardı.”

“Tüm kıtaya hakim olan ve hemen sonrasında ülkeleri neredeyse paramparça olup günümüzde sadece başkenti kalmış olan varlıklardan mı bahsediyorsun?”

“—Sekiz Açgözlü Kral. Onlar, bu dünyaya büyünün varlığını daha da yayanlar olarak kabul ediliyorlar. Eğer burası o dönemden bir kalıntıysa, belki de… ”

“…Anlıyorum. O zaman ben arenaya gitmekten yanayım. Her halükarda, buraya bir tuzak tarafından getirildiğimiz için zaten kaçmamıza izin vermezlerdi.”

Roberdyck’in ifadesine yanıt olarak, herkes kendini ikna ettiği gibi başını salladı ve hareket etmeye başladılar.

Kafesli kapıya yaklaştıklarında, kapı sanki tüm bu zaman boyunca onları bekliyormuş gibi etkileyici bir hızla yükseldi. Arenaya girdiklerinde gördükleri ilk şey, arena etrafına sıralanmış seyirci koltuklarıydı. 

Arena, İmparatorluktakinden daha az etkileyici değildi. Aslında, etrafı gündüzleri olduğu kadar net bir şekilde aydınlatan [Sürekli Işık] büyüsüne sahip fenerlerle kaplı olduğu göz önüne alındığında daha da fazla etkileyici olabilirdi. 

Öngörü de bulunan herkes şaşkındı, özellikle de yukarıdaki seyircileri gördüklerinde.

Bunun nedeni, golem olarak bilinen sayısız kil figürünün seyirci koltuklarında oturmalarıydı.

Golemler, büyülü araçlarla yaratılan, bir kez aldıklarında efendilerinin emirlerini itaatkar bir şekilde yerine getiren inorganik yaratıklardı. Yiyecek ya da uykuya ihtiyaç duymayan, ve asla yorulmayan ve hatta zamanın yıkımından bile etkilenmeyen bir varlık olarak, muhafız ve işçi olarak değerliydiler. Dahası, üretimleri kayda değer bir zaman, çaba ve maliyet aldığından, en zayıfları bile önemli miktarda altın paraya mal olurdu. 

İyi ödeme alan Hekkeran ve diğerleri için bile, bir golem almak zor olurdu.  

Onlar değerli yapılardı ve bu arena onlarla dolup taşıyor gibiydi.  

Hekkeran için bu durum, bu arenaya sahip olan kişinin ne kadar zengin olduğunu ve ne kadar yalnız hissettiğini anlatıyordu. 

Daha önce birçok kez buraya gelmişler gibi, arenanın merkezine doğru sessizce yürümeden önce birbirlerinin yüzlerine kısaca baktılar. 

“Dışarısı?”

Imina’nın sesine tepki olarak, gökyüzüne baktıklarında görebildikleri tek şey karanlıktı. Çevreden gelen ışık çok güçlü olduğu için, yıldızlardan gelen ışığı gölgeliyordu, ama öyle olsa bile, arenanın üstündekinin gecenin karanlığıyla kaplı gökyüzü olduğuna hiç şüphe yoktu. 

“O zaman, kaçmak için uçuş büyüsünü kullanabiliriz—”

“TOOOOOH!”

Bir ses Arche’nin sözlerini kestiği sırada, VIP balkonundan bir figür atladı.    

Figür, insanlara yere inerken kanatları olup olmadığını düşündürecek bir şekilde, altı katlı bir binaya eşdeğer gibi görünen bir yükseklikten takla atarak yere indi. Herhangi bir büyü kullanmamıştı, sadece saf fiziksel yetenektiı. Haydut Imina bile hareketin kusursuzluğuyla nefesini tutmuştu.

Yere inmenin etkilerini sadece dizlerinin esnemesiyle absorbe eden figür, parlak bir şekilde gülümsedi.

Önlerinde genç bir kara elf çocuğu vardı.

Saçlarının altın iplikleri arasından ortaya çıkan uzun kulaklar hafifçe seğirdi, güneşinki gibi görkemli bir izlenim yaratıyordu.

Üzerinde altın iplikle işlenmiş beyaz bir yelek olan, simsiyah ve koyu kırmızı ejderha pullarından yapılmış dar ve hafif bir deri zırh takım elbise giyiyordu. 

Heterokromik gözlerini görünce, şaşkınlıktan Imina’nın nefesi kesildi. 

“—Ah!”

“—Meydan okuyanlar geldi!” 

Çocuk elinde tuttuğu çubuksu bir nesneye konuştu ve yükselen sesi arena boyunca yankılandı.

Arena, çocuğun parlak ve neşeli sesiyle titredi ve ürperdi. 

Etrafa bakıldığında, şimdiye kadar hareketsiz kalan golemlerin, gürültü yapmak için ayaklarını yere vurdukları görülüyordu.

“Meydan okuyanlar, Nazarick'in Büyük Yeraltı Mezarını işgal eden dört pervasız aptal! Ve onlarla yüzleşecek olan kişi Nazarick’in Büyük Yeraltı Mezarının efendisi olan, Ölümün Yüce Kralı Ainz! Ooal! Gown-sama!” 

Arenanın karşısındaki kale kapısı, kara elfin sesiyle aynı anda yükseldi. Yolun karanlığının ötesinden, bir varlık ışığa doğru adım attı. Tek kelimeyle, bu bir iskeletti.

Beyaz kafatasının göz yuvaları içinde kızıl bir parlaklık parlıyordu.

Elbiseye benzeyen bir cübbe giymişti ve cübbenin belini sıkılaştıracak kası olmadığı için çok sıska görünüyordu. Elinde silah olmamasına bakılırsa, muhtemelen bir çeşit büyücüydü.

“Ooh! Arkasında yürüyen ise Baş Muhafız, Albedo!”

Öngörü üyeleri, bir hizmetçi gibi arkadan takip eden kadını gördüklerinde nefeslerini tuttular.

Karanlığın “Güzel Prensesi” ni bile aşan eşsiz bir güzellikti. Onunki, insanoğlunun asla ulaşamayacağı bir güzellikti ve alnının her iki tarafından hafifçe kıvrılmış iki boynuzu vardı. Belinde bir çift siyah kanat vardı. Yapay olarak yaratılamayacak kadar gerçekçi görünüyorlardı. 

Arena, bu iki yeni katılımcının çıkışını memnuniyetle karşılayacak şekilde, gürültülü bir alkış patlatmada önce bir süre sessiz kaldı. Bir kralın gelişine yakışan bir resepsiyondu. 

İki kişi, çevredeki golemlerden gelen heyecanlı alkışlar arasında ‘Öngörü’ ye doğru yaklaştı.

“—Çok özür dilerim,” diye mırıldandı Arche. “Benim yüzümden bu şekilde sona erdi.”

Bundan sonraki şey, muhtemelen Öngörü’nün karşılaşacağı en zorlu savaş olacaktı. En iyi ihtimalde bile, bir veya birkaçı ölebilirdi. Arche, muhtemelen kendisi yüzünden böyle korkunç bir duruma düştüklerini hissetmişti. Borcu olmasaydı, belki de hakkında bu kadar az şey bildikleri bu mezar araştırma görevini kabul etmemiş olabilirlerdi. 

Ama sonra—

“Hey, hey bu çocuk ne saçmalıyor?”

“Evet. Bu işi üstlenmek bir grup kararıydı. Bu senin suçun değil. Kişisel problemin olmasa bile yine de bu görevi almayacağımızı mı düşünüyorsun?”

“Gerçek bu, bu yüzden endişelenmene gerek yok.”

Hekkeran ve Roberdyck konuşurken gülümsediler ve Imina, Arche'nin başını okşadı.

“Peki o zaman, bu aşamada planlama umutsuz olsa da, hala bir münazaramız olmalı. Arche, o ölümsüzü tanımlayabilir misin?”

“Zeki gözüktüğünü göz önüne alırsak, belki de üst sınıf bir iskelet tipidir?”

Söz konusu iskelet, Ainz, önlerinde elini salladı. Hareketi, sanki bir şeyi siliyormuş gibi görünüyordu. 

Sesler ortadan kayboldu. Bir anda golemlerin hareketleri durdu, ve bir kez daha neredeyse sağır edici bir sessizliğe maruz kaldılar. Hekkeran, onlarla yüzleşmek için yavaşça dönen Ainz'e içtenlikle eğildi. 

“Öncelikle özür dilemek istiyorum, Ainz Ooal...dono”

“…Ainz Ooal Gown.”

“Özür dilerim. Ainz Ooal Gown-dono.”

Ainz durdu ve sanki bir astına devam etmesini işaret ediyormuş gibi çenesini kaldırdı.

“Mezarınıza izinsiz girdiğimiz için özür dilemek istiyoruz. Kalbinizde bizi affetmek için bir istek bulabilirseniz, memnuniyetle günahlarımızın kefaretini ödemek için uygun bir tazminat sunacağız.”

Zaman sessizlik içinde geçti. Sonra, Ainz iç çekti. Elbette, bir ölümsüz olarak Ainz'ın nefes almasına gerek yoktu. Ama bunu mesajını iletmek için yapmıştı.

“Geldiğin yerde meseleleri böyle mi çözüyorsun? Evinizde başka biri yemek yedikten ve ardında bıraktığı çöplerde filizlenen kurtçuklardan sonra, ona gerçekten hızlı bir ölümden daha fazla merhamet gösterir miydin?”

“İnsanlar kurtçuk değildir!”

“Aynılar. En azından benim için öyle. Ya da, değil — belki de insanlar onlardan bile düşüktür. Bir kurtçuk doğduğunda, suç sinekte yatar. Ancak, siz farklısınız. Buraya gelmek için zorlanmadınız ya da zorlayıcı bir nedeniniz yoktu, sadece açgözlülük uğruna, hazinelerini yağmalamak niyetiyle, içinde yaşayan insanların olabileceği bir mezara saldırdınız!”

Ainz’ın kahkahası kolezyum boyunca yankılandı. 

“Ah, bunu kişisel algılamayın. Sizi suçlamıyorum. Güçlünün zayıfa hükmetmesi doğaldır. Bunu kendim de yaptım ve kendimi bu kuraldan bir istisna olarak görmüyorum. Tam da bu yüzden, benden daha güçlü biri olabileceği için tetikteyim... Şimdi o zaman, boş şaka zamanı bitti. Güçlü tarafın zayıflardan beslenme ilkesine uygun olarak, sizden bir şey talep edeceğim.”

“Hayır, aslında, bir — ”

“Sessizlik!” Ainz, hiçbir kesintiye izin vermeyen bir sesle ilan etti. “Yalanlarınla beni sinirlendirme! Şimdi o zaman, aptalca hatanızı hayatınızla ödeyeceksiniz!”

“Ya izin almışsak?”

Ainz dondu. Görünüşe göre, bu ona ulaşmıştı.

Hekkeran, tek bir cümlenin bu kadar büyük bir etkiye sahip olmasına şaşırmıştı, ama elbette bu şaşkınlığın yüzünde görünmesine izin vermedi. Tüm umutları kaybolmuş gibi göründüğünde, karanlığın içinden bir umut ışığı parlamıştı. Şüphesiz, o ışığa tutunmalıydı.

“...Saçmalık.”

Neredeyse solgunlaşmanın eşiğinde, kısık bir sesti.

“Saçmalık, bu blöften başka bir şey değil. Beni kızdırmaktan ne kazanacaksın?”

Huzursuzluğu yayılıyordu ve yanındaki kara elf çocuğunun bile rahatsız olmaya başladığı görülüyordu. Son kişiye bakmak için döndüğünde, Hekkeran’ın içinde vücudunun her yerindeki tüylerini diken diken eden bir his patlak verdi.

Arkasındaki güzellik hala gülümsüyordu. Ancak, Hekkeran’ın alnından boncuk boncuk ter akıtacak bir öldürme niyeti yayıyordu. 

“Ya doğruysa?”

“...Hayır... hayır... bu imkansız. Kesinlikle imkansız. Hepiniz avucumun içindesiniz…” 

Ainz başını iki yana salladı ve bakışlarını Hekkeran’ı hedef alıyormuş gibi görünen bir açıda sabitledi.  

“Ama... ancak... ben... evet, bu doğru, her ihtimale karşı, seni dinleyeceğim, size bu izni kim verdi?”

“Onu tanımıyor musun?”

“Onu...?”

“Adını lütfetmedi, ama oldukça büyük bir canavardı.”

Hekkeran, tehlikeden kaçınmak için umutsuzca güvenli sınırın ne olduğunu düşündü. 

Böyle bir soru, yalnızca kararsızlığa uğrayanlar tarafından sorulabilirdi, çünkü bir kişi sadece sorduktan sonra neyin doğru ya da yanlış olduğunu öğrenebilirdi. 

Hekkeran, bunun insani bir tutum olduğunu düşündü. Bu bir canavarın tepkisi değildi, bir korkağın tepkisiydi. Bu iyi bir şanstı.

“Bana ne gördüğünü söyle.”

“…O çok çok çok büyüktü...”

“Çok, çok…”

Ainz başka bir gözlem turuna dalarken, Hekkeran içinden yine tehlikeden kaçınmayı başardıklarını ifade eden derin bir oh çekti. Meslektaşlarına parmaklarının küçük hareketleri ile bir çıkış bulmalarını söyleyen işaretler yaptı. Ainz, Hekkeran’ın sözlerinin doğruluğunu ya da yanlışlığını onaylamadan hareket etmeyecekti. Bu, onlara buradan nasıl çıkacaklarını düşünmek için zaman veriyordu.

“Bir şey söyledi mi?”

Kim bilir, birisi bir çekicilik ya da hakimiyet büyüsü ya da başka bir özel yetenek kullanmış olabilir…

“Bundan önce, umarım güvenliğimizi garanti edebilirsiniz.”

“Ne? ...Eğer gerçekten arkadaşlarımdan birinin iznini aldıysanız, güvenliğiniz garanti altına alınır. Korkmana gerek yok.” 

Yeni bir kelime — arkadaş.

Hekkeran, yeni elde ettiği bilgileri analiz etti. Müzakerede konuştuklarından, Ainz Ooal Gown’un şu anda temasta bulunmadığı arkadaşları olduğunu öğrenmişti. 

Aldatmanın sırrı, hedefin istediği bilgileri ortaya çıkarmak ve sonra onu bir hataya zorlamaktı. 

“…Peki? Neden bu kadar sessizsin? O zaman, tanıştığın kişinin sana ne dediğini dinleyelim.”

Şimdiye kadar, aldatma işe yaramıştı. O zaman, tekrar işe yarayabilirdi. Avuçları bolca terledi. 

“Nazarick’in Büyük Yeraltı Mezarından Ainz’e saygılarını iletmemi söyledi.”

“...Ainz?”

Kıpırdanması aniden durdu. Hekkeran durumu fark etti ve yüzüne bir “oh kahretsin” ifadesi yayıldı. 

“Ainz’e saygılarımı ilet mi dedi?”

Hekkeran sakinliğini korudu. Sonuçta, söylenen kelimeler geri alınamazdı.

“...Evet.”

“Kuhahhahaha!”

Ainz, Hekkeran’ın cevabını duyduğunda güldü. Bu mutlu bir gülme değildi. En iyi şekilde volkanik olarak ifade edilebilecek bir gülüştü.  

“Hah... peki, bu kadarı yeter. Gerçekten de, sakin bir şekilde düşündüğünde, bu hikayede bolca boşluk olması kaçınılmazdı.”

Ainz’ın hareketleri durdu ve Hekkeran’a doğru döndü. Göz çukurlarında yanan kızıl ateşler karanlığa doğru döndü, onları çevreleyen siyahlık tarafından yutuldu ve göz yuvalarındaki kırmızı ışık noktaları daraldı. Hekkeran ve diğerleri, Ainz’ın salt görüş alanı üzerinde fiziksel bir baskıya uğruyormuş gibi geri doğru bir adım attılar.

Bu parıltı içinde en saf öfke vardı. 

“SİZİ ÇÖÖÖÖÖÖPLERRRRR! NASIL CÜRRET EDERSİNİZ! PİSLİĞİNİZLE BASMAYA CÜRRET ETTİNNNNNNNİİİİİİZZZZZ! PİS BOTLARINIZ NAZARİCK’İMİN İÇİNE GİRDİ, BİZİM, BEN VE BENİM ARKADAŞLARIMIN YARATTIĞI!”

Ainz’ın öfkesi öylesine yoğundu ki, Hekkeran’ın dili tutulmuştu. Kürek kemikleri sanki nefes alıyormuş gibi hareket etti ve devam etti. 

“VE SEN! BENİM DEĞERLİ ARKADAŞLARIMIN ADINI KULLANMAYA CÜRRET ETTİN! BENİ ALDATMAK İÇİN KULLANMAYA CÜRRET ETTİN! SİZİ BOKTAN HERİFLER! BUNU ASLA, AMA ASLA AFFEDİLMEYECEĞİNİ HİÇ DÜŞÜNMEDİN Mİ?!”

Ainz öfkeli bir sesle bağırıyordu.

Öfkesinin sonsuza kadar sürmesi şaşırtıcı olmazdı. Ancak, kini aniden kayboldu, ve her zamanki sakinliğine döndü. 

Sanki duyguları kapatılmış gibi, ani bir değişiklikti. Bu ani değişim Ainz’ın karşısında duran Hekkeran ve takımının bir şeylerin yanlış olduğunu düşünmeleri için yeterliydi.

“Beni sinirlendirse de, hata sende değil. Elbette hayatınızı kurtarmak için bana çirkin bir yalan söyledin. Doğruyu söylemek gerekirse, hala çok kızgınım… Sanırım hala çok umutluyum. Albedo. Aura. Ve sesimi duyan diğer tüm muhafızlar, herkes, kulaklarınızı kapatın!”

Mutlak güzellik ve kara elf çocuğu emrini dikkatle dinledi. Oğlan parmaklarını kulaklarına soktu ve güzellik de kulaklarını elleriyle örttü. Bu şüphesiz söyleyeceği şeyleri dinlemeyecek olduklarını gösteriyordu. 

“Başından beri, sizin gibi pis hırsızları Nazarick’in Büyük Yeraltı Mezarına davet etme planına karşıydım. Ama söylemeliyim ki, bunun en iyi yöntem olduğunu anladım ve kabul ettim.”